|
Luís CeleiroGaliciaé |
Ela pensaba que morría aquela mesma noite. Despídese das amizades, dos poucos familiares que lle quedaban, vai ao refuxio dos animais abandonados e...
Daquela, hai algo máis de cincuenta anos, algúns dos aldeáns e aldeás das aldeas de Lugo chegaban ao Instituto para abrir as portas do futuro,...
Moitos dos lectores lembran como era aquelo de chamar por teléfono aos parentes de Madrid ou de Barcelona, ao noivo de Lleida ou de Cádiz, ao...
Foron dos primeiros da contorna en saber que a formación e a aprendizaxe eran convenientes para os homes e mulleres do mundo. Tamén para aqueles...
Fóronse onte pola madrugada e arestora aínda non chegaron. Montaron nun avión para ir a “non sei onde” e, despois, un tren de longo recorrido...
O poeta Octavio Paz Lozano dicía que “as masas humanas máis perigosas son aquelas ás que lles inxectaron en vea o veleno do medo, do medo ao...
Estaba na sala de espera esperando, mentres o tempo pasaba correndo e non se paraba con ninguén. O seu era un número coma os outros quince ou vinte...
Viviran en parella máis de sesenta anos. Daquela casaban de novos, cando aínda eran mozos, cando eran outros tempos e a vida -segundo contan- era...
Eles tamén ganaron, aínda que desta vez, como noutras ocasións, houbo perdedores agochados detrás do parapeto da verborrea ou dese inmenso muro de...
Aquela mestra nosa, galega e fraternal colega das nenas e nenos que tiñan necesidade de aprendelo todo, aquela que tanto traballaba e tanto fixo polo...
Díxoo unha veciña do barrio por onde pasan os peregrinos que veñen, de lonxe ou de cerca, peregrinando polas rotas que van dereitiñas á Catedral...
Naceu e morreu o mesmo día do mesmo mes, con noventa anos de diferencia entre os dous acontecementos. Na familia e na veciñanza discuten entre eles...
Dicíao aquel home que andaba arranxando, espelindo e renovando os resortes dos colchóns, polos lugares máis afastados de Galicia. Daqueles...
Xuntáronse na cafetería (ou no bar) da esquina e cada unha delas falou do que lle pasaba e do que sentía cando non entendía nada do que pasaba....
Polo carnaval, queimaron uns trapos e enfadouse o gobernador do barrio, o pedáneo daquela esquina do concello, por onde pasa o río e onde pacían as...
Un amigo da infancia, despois dun recorrido coa vista polo actual panorama político deste país e da contorna, recordou a anécdota de Juan Belmonte...
Chamou por teléfono á súa casa e comunicaba seguido. Chamou por segunda, por terceira vez, e o teléfono seguía insistindo coa marca de comunicar....
Roubáronlle canto tiña, unha forcada con mango lixeiro, a gasolina da motoserra, a cabezada da besta e un ordenador portátil de marca descoñecida,...
Foi, como outros centos de miles foran no mesmo ano, peregrinando a Compostela, seguindo os pasos dos anteriores, seguindo a guía dos devanceiros e...
Os cregos din que o do compromiso a longo prazo e para sempre é o valor principal que outorga o casamento pola igrexa. María Mercedes da Orde,...
O falar das pedras é moito falar. Din o que saben, o que pasaron e o que será. As pedras gardan as mensaxes do tempo, as raias dos anos, dos miles e...
O Camiño de Santiago é mundial, vai por onde ten que ir dicíndolles aos pobos diferentes e espallados polos distintos continentes que Galicia,...
Ía correndo por detrás daquela cancela que antes non puidera abrir. Corría cara abaixo e, despois, cara arriba, subía ata a ourela da leira e daba...
As carrachas estaban nas flores das xestas e dende alí pasaban correndo e invisibles aos sobacos tenros dos que coidaban ou pastoreaban as ovellas ou...
Espertou e alá foi. Non se acordaba de nada do que soñara, daqueles plans inmensos para arranxar o mundo. Plans grandes e bonitos, redactados coa...
Nas ourelas do tempo atópanse sorpresas. Algunhas para esquecer definitivamente e outras, as máis, para recrearse nelas, para acariñalas e...
Quen é o bo e quen é o malo? Uns din que é mellor Pedro e outros aseguran que o mellor era Pablo. Pablo, Marta, Alberto, Irene, Yolanda, Rosa,...
Eles non tiñan nada e os que máis tiñan eran pobres, os seus cans de calquera raza que fosen, morrían de fame. Eran tempos difíciles, tan malos...
Vai fuxindo, fuxindo do estrés e non atopa acougo. De mal en peor, a punto da desesperación, cunha enorme presión na testa e no corazón a mil por...
Uns din que é como unha gripe suave, que vén e vai sen deixar rastro. Pero outros fóronse apuradamente para o cemiterio por mor das novas remesas...
Gañouse a verdadeira amizade da sogra facéndolle un mandil cada mes, doce pezas cada ano. Uns eran lisos e negros, outros eran claros e de cadros ou...