Η ειδησεογραφία των τελευταίων ηµερών είναι καταιγιστική.
Τη µορφή χιονοστιβάδας παίρνουν οι καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία.
Μέσα σε ένα 24ωρο καταγράφηκαν 12 περιστατικά.
∆εν ξέρω πια τι πρέπει να γίνει.
Σε κοινωνικό επίπεδο φαίνεται ότι η µπάλα έχει χαθεί.
Μια οικογένεια στο περίπου, µια χώρα στο περίπου.
Η συζήτηση για την ενδοοικογενειακή βία ξεκίνησε λάθος και κατέληξε λάθος.
Ο γάµος, η σχέση, είναι πράξη ευθύνης.
Καθένας από τους δύο πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του.
Είναι η σχέση και καθήκον.
Χωρίς την αίσθηση του καθήκοντος, νοµίζω ότι δεν µπορείς να ζήσεις µαζί µε έναν άλλον άνθρωπο.
Μετά τον “Ρωµαίο και την Ιουλιέτα” του Σαίξπηρ φαίνεται πως άλλαξαν πολλά.
Άλλαξε ο τρόπος που βλέπουµε τη ζωή, το πώς ιεραρχούµε τις αξίες της ζωής, το πώς αντιλαµβανόµαστε τον έρωτα και πόσο ελεύθερο χώρο αφήνουµε στον άλλο άνθρωπο για να αναπνεύσει.
Στα δύσκολα πάντα τα κάνουµε µαντάρα.
Γιατί δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγµα από το να κρατήσεις τη σχέση σου µε αξιοπρεπείς όρους.
Πάντως η µπάλα έχει χαθεί.
Η αίσθηση της προσωπικής ευθύνης ίσως αναχαιτίσει τη λαίλαπα της ενδοοικογενειακής βίας, και γράφω “ίσως” γιατί τώρα είµαστε στο “περίπου”.