Kiminin eli, kiminin kolu, kiminin vücudunun yarısı hasar görmüş. Kimi gözlerini, kimi aklını, kimi kendisini hayata bağlayan birçok azasını yitirdi. Çocuklar yetim, kadınlar dul kaldı. Babalar evlatlarını yitirdi. Anneler, bin bir eziyetle taşıyıp, büyüttüğü kuzucuklarını kendi elleriyle toprağa verdi. Yetmedi insanlar diri diri toprağa gömüldü. Toplu mezarlarda çocukları ihtiyarlatacak seviyede kötü görüntüler ortaya çıktı. Tarihin kaydedebileceği en büyük zulüm Gazze'de, İslam'ın, ahlakın, erdemin, insanlığın yurdu olan Gazze'de irtikâp edilmekte. Zalimler dokunulmaz denilen her şeye dokundular. Hak namına ne varsa zayi ettiler. Dünyanın hukuk addettiği bütün her şeyi ortadan kaldırdılar. Maalesef bu zulüm bütün dünyanın özellikle de İslam aleminin gözü önünde yapıldı ve yapılmaya devam ediyor. Sesi çıkanlar var elbette ama ellerinde güç olmadığı için zalimi durduramıyorlar.

Ashab-ı kiram daraldığında, zor bir olayla karşılaştığında, bir durumun içinden çıkamadığında, zalimin zulmüne maruz kaldığında başlarında baba gibi duran ve onlara baba şefkatiyle muamele eden Allah Resulü‘ne koşar O da onlara ya bir çıkış yolu gösterir ya da evlatlarını koruyup kollayan bir baba gibi uğradıkları zulmü onlardan defederdi. Buna dair birçok örnek bulunmakta ama bir ikisinden kısaca bahsedelim.

Hudeybiye antlaşması yapılmış, her kes tarafını belli etmiş ve kılıçlar kınına çekilmişti. Huzâ kabilesi de bu süreçte Allah Resulü'ne taraf olmuştu. Ancak kılıçlar kınına çekilmesine rağmen zulme uğramışlardı. Bir gece vakti Kureyş müşriklerine taraf olan Beni Bekir kabilesi Huza'lılara saldırır ve onları........

© Diyanet Haber