Öğretmenlere yönelik şiddet eylemlerinde cezalar iki katına çıkacak ve erteleme olmayacakmış. Önemli bir gelişme. Bunun inçin ille de bir öğretmenimizin daha mı katledilmesi gerekiyordu? Daha da önemlisi terbiye edici olan ceza mı yoksa eğitim mi?

Ödül ve ceza konusu eğitimin en temel ayrışımlarından birisidir.

Kimi ülkeler ve eğitimciler öğrenciyi ya da sistemi ceza, not, dışlama, disiplin gibi klasik sistemlerle "yola getirme"ye çalışır, kimileri de sevgi, saygı, ödüllendirme, sorumluluk, motivasyon, empati gibi daha yumuşak tercihlerle öğrenciyi kazanmayı ilke edinir.

Bir başka yanı ise öğrencileri suç makinası haline getiren okullar mı yoksa okul dışındaki hayatları mı?

Test, ezber, sınav ve diploma odaklı dayatmacı eğitim sisteminden kafamızı kaldırıp bu konuları hiç konuşmadık, hala da konuşmuyoruz.

Oysa eğitimin asli görevi her şeyden önce iyi insan yetiştirmektir.

Bu konuda tümü yükü okula ve öğretmene yüklemek en büyük haksızlık olur. Başta devlet ve ilgili kurumlar olmak üzere tüm paydaşların çabası gerekir.

Eğitim/öğretim iki ayaklı bir süreçtir.

Öğrenme okulda gerçekleşir, ki artık o da ekran ağırlıklı olmaya başladı, eğitim yani terbiye, yani insani değerler ise ailede ve sokakta pekiştirilirdi.

Sınav bataklığına öylesin bir saplandık ki debelenip duruyoruz, çünkü yıl insan olmanın sınavlarda hiç bir karşılığı yok!.

O olmadığı için de kimsenin umurunda değil...

Aylardır mülakatı, müfredatı, liyakatı tartışıyoruz.

Peki iyi insan, iyi yurttaş, iyi iyi arkadaş, iyi öğrenci, iyi meslek adamı nedir ve nasıl kazandırılır üzerinde ne kadar durduk, akla, bilime, liyakata ne kadar değer verdik?

“Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum”, “İlim Çin’de de olsa gidip alınız”, “Hiç okuyan ile okumayan bir olur mu” ile yoğrulmuş bir kültürden ve inanç sisteminden geliyoruz.

Ne oldu da bu hale geldik.

Eğitim derken ne olur artık biraz da bunları konuşalım!..