Sevgili Necmettin Güner ile Erzurum’da tanıştık. Neşeli bir arkadaştı. Fransızca bölümü öğrencisiydi. Sanırım Yunus Emre Mahallesindeki evde bize bir gün karnabahar yemeği yapmıştı. Karnabaharın kızartılmadan da yenebileceğini ondan öğrenmiş oldum. O evde, rahmetli Mustafa Baydemir’in “Karnabahar mide bozar öğle zamanı / Mide bozar karnabahar öğle zamanı!” sözlerini tekrar ede ede şarkı söylemesi için karnabahara ihtiyacımız yoktu tabii.

Necmettin, Erzurum’a İstanbul’dan gelmişti. 1977 yılı nisan ayının sonlarında -neden ve nasıl oldu hatırlamıyorum- birlikte İstanbul’a gittik. Hangi araçla gittiğimizi de orada kaç gün kaldığımızı da nasıl döndüğümüzü de hatırlamıyorum. (Günlük tutmazsanız böyle olur işte!)

İstanbul’un Anadolu yakasında ve Anadolu Hisarı’na yakın Otağtepe denen yerde, yeşillikler içindeki o tek katlı, mütevazı evi hatırlıyorum ama. Annesinin üşümeyelim diye odanın ortasına küçük tüpü getirip yakışını nasıl unuturum?

1 Mayıs 1977 Pazar günü Taksim Meydanında yapılacak İşçi Bayramı gösterilerini izlemeye gitmek hangimizin fikriydi bilmem ama o gün öğleden sonra Taksim Meydanındaydık. Meydan henüz dolmamıştı fakat yine de epey kalabalıktı. Taksim anıtı civarında mıydı, Sami Hazinses’i gördüm. Beyaz perdede kim bilir kaç filmde çeşitli kılıklarda gördüğüm bu sevimli oyuncuyu kanlı canlı karşımda görmek az çok heyecanlandırmıştı beni. Yalnız ve kederli gibiydi. Doğrusu, meydandaki insanlarda da bir bayram coşkusundan çok tedirginlik vardı sanki.

Konuşmaların yapılacağı platformun üstünde dolaşan adam, işçiden çok patronu andırıyor gibiydi. Birilerine talimat vermek için sağa sola gidip gelirken belindeki tabancayı fark ettim. Devrimci İşçi Sendikaları Başkanı Kemal Türkler, bayram kutlamaya gelirken tabancasını da yanına almıştı.“Bu iş böyle olmaz, böyle olmamalı!” Bu görüşümü Necmettin ile paylaşıp paylaşmadığımı........

© İnsaniyet