İlk baharın son ayında, gide gide yolumuz, zeytin bahçelerinin arasından, göz alabildiğine mor salkımlı leylakların kokularını takip ederek bir düzlüğe çıktı. Kuş sesleri, çamların üzerinde açık yeşil yeni sürgünler ve yeni oluşmakta olan kozalaklar ve yerde kendiliğinden bitmiş diz boyu otlar adeta bağıra çağıra bize baharın gelişini anlatıyordu.

Bahar geldi gelmesine de gönlüm hâlâ hüznün gölgesinde kaldı. En sevdiğim mevsimdi! Ve fakat gözümün ve gönlümün burada düğümlenip kalması boşuna değildi. Bu ayda bir gün kutlanır, hediyeler alınır sadece bir gün, günleri kutlanır. Çarşı Pazar dolaşılır, âdet yerini bulsun diye. Sözde anneler günüdür.

Her yıl o gün, içim sızlar, yanar; aramızda olmayışı, yokluğu ve acele acele gidişi… Her gidiş erkendir. Bilmeyiz bir türlü varken kıymetini. Hep var olacak, yerinde duracak sanırız. Öyle olmadığını ise o gün gelip çattığında anlarız. Herkes gibi o da bir gün sırasını beklermiş, sıranın kendisine de geleceğini bilirmiş.

Kalanlar, gitmenin bu kadar erken gerçekleşeceğini hiç düşünememiş. Her gelen gidecekmiş, bunu herkes biliyormuş fakat hiç kimse şimdi olmasına hazır değilmiş.

O gün sabah erkenden kalktı. Pencereleri açtı ve baharın ilk kokusunu içeri davet etti. Dışarıda bekleyen sessiz, suskun ve huzur dolu bir hava, davete icabet etti. Bugün bayram mıydı? İçerisi mis gibi temizlik kokuyordu. Kek ve poğaçalar hazır, katmer hamuru yoğrulmuş, sıcak olmaları için gelmeye yakın yapılacaktı. Haber verdiler miydi, Allah’ın izniyle yarım saat sürmezdi. Çünkü........

© İnsaniyet