Türkiye’de ve aslına bakarsanız pek çok ülkede muhalefetin kendine biçtiği görev genellikle iktidarın yaptığını eleştirmektir. Eleştiri yapılanın niteliğinden ve içeriğinden bağımsızdır. İktidar ne yapıyorsa eleştirilmeli mantığına dayanır. Önerdikleri çözümler de kendileri iktidarda olsa uygulamaya koymayacakları mahiyettedir.

Bu nedenle siyaset sahnesindeki çok geniş bir alan iktidara terk edilir. Ekonomiden dış politikaya seçmen gözünü iktidara diker, ancak bariz bir başarısızlık halinde muhalefetin iktidar şansı oluşur. Bir de siyaset aidiyetler üstünden yapılıyorsa, iktidar baskın toplumsal kırılmanın daha ağırlıklı tarafında duruyorsa, muhalefetin hep muhalif kalma olasılığı güçlenir.

Ama şimdi bu Türkiye’de değişiyor. Ana muhalefet partisi bir süre önce kendini aşıp başörtüsü korkusundan kurtuldu, ardından da mütedeyyin kesimlere açıldı. Lider değişikliğini takiben de diyalog kanallarını açtı. Özgür Özel iktidar bloğunun iki ayağıyla da görüştü. Ardından da bir gazeteye yaptığı açıklamayla dış politikaya sahip çıktığını anlattı.

Cumhurbaşkanı Erdoğan ile yaptığı görüşmede yurt dışı temaslarına ilişkin dosya sunduğunu, görüşmelere gitmeden önce Dışişleri’inden bilgi almak istediğini söyledi. İktidara gelirlerse Türkiye’nin kazanımlarından taviz vermeyeceğini belli etti. Hepsinden önemlisi de iktidara ait olan bir alana muhalefet olarak el attı.

Fakat ilginç bir şekilde Özel’in bu açılımından iktidara yakın kanaat önderlerinden ziyade partisini destekleyenler mutlu olmadı. Daha önce Kılıçdaroğlu’nun geleneklerine bağlı, inancı önemseyen kesimlere karşı açılımını eleştirenler bu kez de Özel’in iktidar alanına girmesine ve müzakereci bir teknik benimsemesine mesafe koydular.

Görünürdeki endişeleri bu tarz politikalarla iktidarın güçleneceği, yaptıklarından en azından bazılarının seçmen tarafından makul kabul edileceği. Sanırım arka........

© Karar