Αγαπητές αναγνώστριες, αγαπητοί αναγνώστες και αγαπητά πλάσματα αγνώστου σε μένα φύλλου, θα προχωρήσω σήμερα σε μια συγκλονιστική αποκάλυψη:

Παλιά, πολύ παλιά, μιλάμε δεκαετία του εβδομήντα τώρα, βρέθηκε ένας φίλος μου στο ίδιο παρεάκι με τον Γιάννη Στουρνάρα. Ρηγάς ο δικός μου, κνίτης ο άλλος, αλλά συμπαθιόσαντε, κάπως τα είχανε βρει. Κι επειδή δεν ήταν μόνο αγώνας και ιδεολογική πάλη η φάση, συζητάγανε και τι θα κάνανε στο μέλλον, μετά απ’ τις σπουδές τους. Θα γίνω αυτό, θα φτιάξω εκείνο, θα ξεκινήσω το δείνα, θα ολοκληρώσω το τάδε, τα γνωστά των μετεφήβων που πιο πολύ ονειρεύονται και λιγότερο σκέφτονται. Όχι ο Στουρνάρας, όμως. Γιατί το είχε πάρει απόφαση από τότε ποιος θα ήταν ο ρόλος του και το εξομολογήθηκε στον άνθρωπό μου:
Εγώ αδερφέ, θα μπω στο σύστημα και θα το αλώσω από μέσα!

Την θυμήθηκα αυτή την παρόλα τη συμπαντική, χτες που διάβαζα τον Αγουρίδη στην «Αυγή» (να τη διαβάζετε κι εσείς,........

© Newpost