Önceki yazımda üzerinde durduğum tarihin tekerleklerinin gösterdiği yönü, tabii ki Türkiye’de de görenler ve ona göre tutum almaya çalışanlar oldu. Özellikle Kürt sorunu konusunda…

Bazı şeyler, yaşandığı günlerde değil de zamanla anlamını, değerini buluyor. Yakın siyasi tarihin önemli politik aktörlerinden Turgut Özal ve onun Kürt sorunuyla ilgili tutumu, bu tür bir örnek. Yiğidi öldür ama hakkını yeme demişler: Özal, şartları olduğu gibi analiz eden ve o şartların yön verdiği gidişata gözlerini kapamayan, görmeye cesaret eden bir politikacıydı. Sanırım Türkiye siyasi literatüründe “vizyon” ve “vizyoner” kavramlarını popüler hale getiren de oydu…

Özal’ın başbakanlığının ilk yıllarında soruna yaklaşımı, “üç-beş eşkıya” biçimindeydi, bir “asayiş” sorunu söz konusu idi ve tatiline ara vermeyi gerektirecek bir önemi de yoktu (1984). Yine de başbakanlığı döneminde devletin egemen politikasıyla uyumlu şekilde bölgeye askeri yığınak yapılmasının yanı sıra Olağanüstü Hal Bölge Valiliği, köy koruculuğu gibi “askeri güvenlik” politikaları geliştirmekten de geri durmamıştı.

1989’da cumhurbaşkanı olmasını takip eden yıllarda ise sorunun alelade bir asayiş meselesi olmadığını, etnik temelli bir demokrasi sorunu olduğunu görmüştü. Çözümsüzlük siyasetinde ısrar, savaş ve çatışma ortamının her geçen gün daha da büyümesi, istikrarsızlık, can kaybının artması ve Ortadoğu’da değişen dengeler karşısında “aktif” bir rol oynamaktan uzak kalmaktan başka bir sonuç üretmiyordu…

Eyalet sistemi, federasyon tartışmaları başlatmaktan çekinmediği gibi o tarihlerde Şam’da bulunan PKK lideri Abdullah Öcalan’a “silahları susturması” için gayrı resmi aracılar bile yolladı (1993).

Özal, Kürt........

© P24