Bu bir çırpıda hatıraların silinmesinin ardında başka şeyler olmalı… Doğduğum şehir benimle konuşmuyor gayrı. Eski evler, eski mahalleler, tarih, tabiat, hatıralar, bağlar, bahçeler, çaylar, pınarlar... kurutuldu, yakıldı, yıkıldı; niyeyse!

Savaşta yerle bir olmuş Almanya taşına toprağına sahip çıkarken bize ne oluyorsa!

Tarihe yolculuk için Yunanistan’a, İtalya’ya, Avusturya’ya mı gidelim? Meselâ İstanbul’dan ne kadar “İstanbul” kaldı! Herhalde kıyamet öncesi bir “kıyamet” olsa gerek yıkmışlar.

Tarihe ve tabiata “dokunsa dokunsa” cehalet dokunur. Öyle ya... altının kıymetini sarraf bilir.

Yahya Kemal, Tanpınar iyi ki böyle bir İstanbul’u görmedi.

İstanbul’un silüetine olsun tahammül edemeyip yüksek binaları minarelere musallat edenler İstanbul’u seviyor olabilir miydi!

“İstanbul’u sevmezse gönül; aşkı ne anlar!” diyen Yahya Kemal İstanbulluysa; biz bu şehri yağmalayanlar (olarak) nereliyiz?

Bayram münasebetiyle doğduğum yere -Kayseri’ye- gittim.

Her geçen gün çocukluğumun izlerini silen bu belediye başkanları iyi yapmıyor. Eski Kayseri bir avuç yer; ne diye yıktınız ki oraları; Erciyes’i kapatan apartmanlar için mi?

Ve........

© Yeni Asya