Bir şiirde rastladığım fırtına mavisi çiçeği arıyordum. Onu büyüten şairi yakından gördüm sonra. “Sessiz
Arka Bahçe”de hayat ağacının gölgesinde dinleniyordu. Rüzgâr uzayıp giden dalları kımıldattıkça, ağaç öz
suyunu şiire veriyor, imgeler bir düş boyu yol alıyordu. Görmediğim yelere doğru akarken, takip etti
gözlerim.
Şiire durmuştu çocuklar, karlı dağların ardında halay çekiyorlardı. Yaylalarda yaşayan, güzün geldiğini
dizindeki ağrılardan, saçındaki beyazlardan anlayan kadınların çocuklarıydı bunlar. Bu analar merak
içindeydi, çocukları aşağılara inip oraları görebilecek miydi? Başka başka yerlerden yollara düşenler vardı
bir de, büyük göçlerle… Onların destanları, ağıtları, türküleri vardı şiirlerinde. Hayatları yakından
biliyordu şairim, yolculukları… “En güzel, yol yürüyüş öğretir/Dostum, eskimeyen arkadaşım”* diyordu
gidenlere. Daha iyi bir hayat için gidiyorlardı. Kendinizi, “Ellas” dediğim o devlerden koruyabildiniz mi?
Mısırınızı, ineğinizi kaptırdığınızdan bu yana ne kadar zaman geçti? Siz ki ne yollardan geçtiniz zamanında
büyük savaşlarla. “Bozmak için düşmanın yuvasını, bazen kendi evlerini yakarak.”* Bir direnişin, Maraş
ve Ökkeş’in destanını sizin için söyledim, köprülerinde bekledim. Aksu’ya karışan renkleri gördüm.
Çarşılarda gezindim. Kilimin, keçenin, pekmezin döküldüğü küleğin, gümüşün insana değdiği bileğin
hakkını verdim dizelerimde.
Umudunu yitirenlere söylüyorum. Süzülüp giden kuşlara bakın, umudun rengi mavi, sonsuz özgürlük…
“Ölümden korkmak ne/Başka yaşamlar var ucunda/Daha bir aydınlık kurtulmuş.”* “Anadolu
topraklarının, motiflerinin, içinden geçtim bunca yıl. Ağıtlarla, ilahîlerle öteki kadınların
söyleyemediklerini dedim. Yalnızlığıma ortak oldunuz, kendi varlığımın içinde sizinle birleştim, duyuyor
musunuz” beni diyordu.
Onu yakından duyuyordum. Konuşurken bana kadar gelen rüzgârlar coştukça üşüyordum. Çiçeklerin
kokusu yayılıyordu, aldığım derin solukla iyi hissediyordum. O arka bahçede, tek olan fırtına mavisi çiçeği
aradığım gün böyle tanımıştım onu işte. Bir ıslık sesi gelmişti sonra kulağıma. Usulca sokuldum daha da
yakınına. Şairim yıllar öncesine ait bir şiirini okuyordu. “Aklım ıslıklarla türkülerle/Rüzgâr saatleri evde
tutamam/Essin esmesin yollardadır/rüzgâr saatleri evde tutamam/serseriler gibi anılarımı/sokaklar
doldurur.”*
O an uçuşan anıları topladım bir bir şiir dolu sayfalardan. Daha bir kalabalık oldu arka bahçe. Bir kadın
geçti varla yok arasında. “Başkasının çektiği bir fotoğrafa karışmış gibiydi.”* “Sığda” yaşayan hayatlardan
biriydi. Düşürüldükleri o sığlıktan kurtulmanın yolları olmalıydı elbet, özgürce çizilebilir miydi yaşamlar?
Olabileceğine inanmıştı şairim. “Özenle bir başka yaşama çizerdik/Geniş soluklar aldığımız duvarda/Suçlu
muyduk sanmam/”* diyordu. Daha........

© Yurtseverlik