Δεν γίνεται να αποφύγω τον προσωπικό τόνο σε ένα θέμα που με αγγίζει τόσο βαθιά (πάντα με την καλή έννοια, εννοείται). Θαυμάζω τους ανθρώπους που κατακτούν την ελευθερία να είναι ο εαυτός τους. Το λέω κατάκτηση, επειδή πιστεύω ότι αυτού του είδους η ελευθερία είναι αποτέλεσμα συστηματικής προσπάθειας και δουλειάς. Δεν είναι κάτι που απλώς το έχεις ή σου έρχεται, είναι κάτι που το καλλιεργείς, επειδή η ελευθερία σου οφείλει να συνυπάρξει με τους άλλους και να γίνει αποδεκτή. Τους ανθρώπους αυτούς εγώ τους θαυμάζω, ακόμη και αν αυτή η ελευθερία που κατακτούν περιλαμβάνει πάθη, για τα οποία οι τρίτοι θα τους κατακρίνουν, καθώς η κοινωνία μας σε πολλά παραμένει «σεμνότυφη πολύ» όσο και στις «Μέρες του 1896», για να μην ξεχνάμε τον Καβάφη.

Δεν αμφιβάλλω καθόλου, λοιπόν, ότι θα βγουν να τον κοροϊδέψουν, να τον τρολάρουν κατά τον προσφιλή νεολογισμό, αλλά εγώ βγάζω το καπέλο στον κ. Αδωνι Γεωργιάδη, επειδή έχει τη γενναιότητα ως δημόσιος άνδρας να ζει τη δική του ζωή και όχι τη ζωή κάποιου άλλου. Εχει το θάρρος, δηλαδή, ο εαυτός του. Λυπάμαι αν η συγκίνησή μου μπορεί ενδεχομένως να εκδηλώνεται ως στόμφος, είναι όμως γνήσια και ο σκοπός του σημειώματος αυτού δεν είναι η ειρωνεία. Θαυμάζω τον κ. Γεωργιάδη γι’ αυτό που........

© Το Βήμα