Εργάστηκα ως Διευθύντρια, στο Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο Ελληνικού επί 15 ολόκληρα χρόνια , μοναδική εμπειρία για το νου και τα αισθήματά μου. Κάποια στιγμή, τρεις συνάδελφοι, φιλόλογοι και οι τρεις, μου ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να δουλέψουν πάνω στις προσωπικές εμπειρίες των μαθητών και να τους ενθαρρύνουν να επικοινωνήσουν με τον «κόσμο της καινούργιας πατρίδας».

Όταν, πριν από αρκετό καιρό, το βιβλίο εκδόθηκε και το παρουσιάσαμε, είμαστε όλοι περήφανοι και συγκινημένοι. Ναι, η διδασκαλία είναι λειτούργημα! Χωρίς διάθεση ωραιοποίησης! Παραθέτω ένα κείμενο για τους αναγνώστες της εφημερίδας μας:

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ ΤΗ ΜΑΤΟΤΣΚΑ

(μάτοτσκα στα ρωσικά σημαίνει μητερούλα)

Ρωτούσα ένα μικρό ρωσάκι, μαθητή της Α΄τάξεως ,που μέρες το έβλεπα να κάθεται σ΄ένα παγκάκι της αυλής στα διαλείμματα, μόνο του, χωρίς να παίζει, με τα γαλανά του ματάκια πολύ συλλογισμένα.

Σκέφτηκα ότι θα ήταν κι ανασφάλιστη. Δεν είπα τίποτε στο παιδί.

Γνώριζα τη μάνα, τη Ναστάσια. Πολύ νέα, πολύ όμορφη, πολύ συνεργάσιμη. Μιλούσε καλά τα Ελληνικά. Δεν είχε σύζυγο.

Κόμπος στο λαιμό μου. Και να σκεφθεί κανείς πως την προηγούμενη μέρα είχα παρακολουθήσει μια εκδήλωση κατά της παιδικής εργασίας. Και καταλήξαμε με πύρινες διακηρύξεις εναντίον της.

Είμαι κι εγώ κατά της παιδικής εργασίας, δεν το συζητώ. Όμως, όμως, να, αισθάνομαι ενοχές και πόνο μπροστά στα συννεφιασμένα μάτια του μικρού Βλαντιμίρ, που ψάχνει να βρει μια δουλειά για να βοηθήσει τη μανούλα του…

Μάγδα Βελτσίστα