Κανείς δεν θέλει να σκεφτεί ότι ζει σε µια πόλη, όπου όλοι «παίζουµε χαρτιά µε τους λύκους».
Η «αποµάγευση της πόλης» και η «επαναµάγευση» της για τους κατοίκους πρέπει να είναι το κυρίαρχο ζητούµενο (ένα δίληµµα που ζητά απάντηση) για τα Χανιά.
Η «επαναµάγευση» της πόλης, αυτή η σαγήνη, πρέπει να διαπερνά την πολιτική σκέψη εγκάρσια.
Τα Χανιά δεν αντέχουν µια περιπλάνηση θλιµµένων στους δρόµους.
Η πόλη δεν είναι µια απλουστευτική διαδικασία, δεν είναι µια απλή αναρίθµηση χαµογελαστών προσώπων µε προσωπείο.
Μήπως ζούµε σε ένα κουκλοθέατρο;
Κανείς ποτέ δεν θα καταλάβει πώς νιώθει ο µέσος άνθρωπος όταν κατεβαίνει στην πόλη για να ψωνίσει ή για να εργαστεί.
Κανείς δεν τους ρώτησε ποτέ.
Αυτό είναι το δικό µας «ταξίδι στην άκρη της νύχτας».
Ξαφνικά όµως ξηµέρωσε.
Και τι είδαµε µέσα στον λαµπρό ήλιο;
Τη ∆ηµοτική Αγορά στη θέση που ήταν τον προηγούµενο Νοέµβριο και στην κατάσταση που ήταν τον προηγούµενο Νοέµβριο.
Τους Ιταλικούς Στρατώνες που µοιάζουν µε τη θλιµµένη ιστορία του µελαχρινού κοριτσιού.
Το κτήριο του πρώην ΙΚΑ στην ίδια κατάσταση.
Οχι, δεν είναι ένα αλλόκοτο παραµύθι.
Μια ζωή… σαν παραµύθι στην πόλη, είναι.