«Ήταν πρωί του Αυγούστου», τραγουδούσε ο Μίκης Θεοδωράκης, αλλά τελικά πέσαµε έξω στους µήνες.
Οι µήνες περνούσαν, ήλθε ο Ιανουάριος, ο Φεβρουάριος και ο Μάρτιος, αλλά (φευ!) οι εργασίες για την ανακατασκευή της δηµοτικής Αγοράς δεν ξεκίνησαν ποτέ.
«Πόλεµος αστραπή» των επικοινωνιολόγων της δηµοτικής Αρχής των Χανίων.
«Bletzkrieg» τον έλεγε ο αείµνηστος Γκουντέριαν.
Μέχρι να γίνει η ∆ευτέρα Παρουσία, εµείς θα λιώνουµε στο “γιαπί” της δηµοτικής Αγοράς.
Μέχρι να γίνει η ∆ευτέρα Παρουσία, κάπου θα σκαλώσει ο “πόλεµος αστραπή”.
Και “τον ήπιαµε”.
Με τις υγείες µας…
Φτάσαµε, λοιπόν, ένα “πρωί του Μάρτη” που ‘βρεχε και περνάνε στην τελική αντεπίθεση.
Οι άλλες ήταν για προθέρµανση (10 γύροι στο γήπεδο…) για ζέσταµα.
Τώρα περνάµε στην “τελική αντεπίθεση”.
Μήπως καήκαµε στο ζέσταµα;
Όχι, είµαστε πάντοτε παιχτάρες, µα δεν αλλάζαµε µπαλιές.
Φυσικά δεν µπορώ να προεξοφλήσω το αποτέλεσµα της τελικής αντεπίθεσης για τη δηµοτική Αγορά (παρότι κάναµε 10 γύρους στο γήπεδο), ούτε να στενοχωρήσω τους επιτιθέµενους, αλλά µπορεί και να µην φοράµε και τα παπούτσια του ∆ον Κιχώτη του Θερβάντες.
Παράξενα πράγµατα.
Τι κι αν ρωτούν οι καταστηµατάρχες της Αγοράς, τι κι αν ανιστορούνται οι Χανιώτες, εµείς είµαστε παικτάρες…
Ας µην κάνουµε το παγόνι.