Το τελευταίο ανάχωµα της ∆ηµοκρατίας είναι η ∆ικαιοσύνη.
Αλλιώς τη ∆ηµοκρατία για µία ακόµα φορά την περιµένουν δύσκολες µέρες.
Κι αυτό δεν είναι καλαµπούρι στα καφενεία ούτε στα κοινωνικά δίκτυα.
Είναι µία ζοφερή πραγµατικότητα.
Με την ασυνειδησία και τα δηλητηριώδη υπονοούµενα, δεν απονέµεται ∆ικαιοσύνη.
Ειδικά σε πολύκροτες υποθέσεις που έχουν συγκλονίσει το πανελλήνιο όπως αυτή των Τεµπών.
Η ∆ικαιοσύνη αποδίδεται στη χώρα µας εντός του Συντάγµατος κι αδυνατώ να καταλάβω πώς θα αφεθεί να λειτουργήσει όταν αµφισβητείται πλέον κι από θεσµικούς φορείς, όταν καλείται να λάβει αποφάσεις εν µέσω πολεµικών ανακοινώσεων.
Κοµµατικές αναφορές και προσωπικές φιλοδοξίες δεν έχουν θέση στην απονοµή της ∆ικαιοσύνης που απαιτεί η ελληνική κοινωνία και πρώτα και κύρια οι συγγενείς των θυµάτων των Τεµπών.
Στοιχηµατίζω ότι αυτή η ατµόσφαιρα στη χώρα, δεν εκφράζει την πλειοψηφία των πολιτών.
∆εν είναι “µια συζήτηση από τα κόκαλα βγαλµένη”, αλλά ένα παραλυτικό σύµπτωµα πολιτικών οργανισµών που ζητούν απεγνωσµένα να “τρουπώσουν”.
Η κοινή γνώµη δικαίως ούρλιαξε για το πολύνεκρο δυστύχηµα στα Τέµπη.
Ούρλιαξε, έκλαψε, φώναξε.
Αλλά τώρα η ∆ικαιοσύνη έρχεται να επουλώσει όλες τις πληγές µε την απονοµή της στους ενόχους.
∆ιότι ένοχοι υπάρχουν.
Όλοι µας θέλουµε να λάµψει η αλήθεια.
Θέλουµε να λάµψει η αλήθεια, όχι να αποσταθεροποιήσουµε τη χώρα, γιατί είναι το δικό µας βαγόνι, που µε αυτό όλοι ταξιδεύουµε.