ΛΙΓΟΣΤΕΥOYΜΕ… Έφυγε κι ο Γιάννης Μαρκαντωνάκης, ο ανήσυχος καλλιτέχνης και συνεχώς προβληματιζόμενος πολίτης, ειδικότερα για θέματα παιδείας: ένας ρηξικέλευθος της εικαστικής τέχνης και πολυμαθής άνθρωπος.
ΕΙΝΑΙ ο γλύπτης που πρόσφερε στα Χανιά έναν περήφανο “Καγιαλέ” στους ταφους των Βενιζέλων, έναν πρωτοποριακό “Ίκαρο” στον χώρο μπροστά από τη βίλα Κούνδουρου, ανδριάντες του μακαριστού Ειρηναίου Γαλανάκη, το εκπληκτικό “κρι-κρι” (αίγαγρος) που υποδέχεται τους ερχόμενους από τη Σούδα, την προτομή του Σοφοκλή Βενιζέλου στην πλατεία της Δημοτικής Αγοράς κ.ά.
ΠΟΛΥΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟΣ καλλιτέχνης ασχολήθηκε επί δεκαετίες με την αρθρογραφία στα “Χ.ν.”, παρουσιάζοντας, ως βαθύς γνώστης, ποιητές, ζωγράφους, ρεύματα, ιδέες και πρόσωπα, εν πολλοίς άγνωστα στο χανιώτικο κοινό (Αντόνιο Ταμπούκι). Εκτός από τα παραπάνω υπήρξε και σπουδαίος δάσκαλος σχεδίου και ζωγραφικής για πολλούς νέους, υποψηφίους Πολυτεχνικών Σχολών και Ανωτάτων Σχολών Καλών Τεχνών, αλλά και απλών εραστών της ζωγραφικής. Τα τελευταία χρόνια παρουσίαζε στο “Μουσείο Τυπογραφίας” των Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη αξιόλογα έργα (φωτ.) σχετιζόμενα με την τέχνη της Τυπογραφίας.
ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΟΣ στην έκφραση, πολυσχιδής ως προσωπικότητα, ικανός συζητητής, άφησε σπουδαίο έργο για τις επόμενες γενιές στις οποίες “κληρονομεί” την αγάπη του για την τέχνη. Υπάρχει, άραγε, σκέψη από την Περιφέρεια, τον Δήμο, τα “Χ.ν.” ή τους φορείς Εικαστικών των Χανίων, για ένα αφιέρωμα στη μνήμη του;