- Μεγαλώσανε, ζωή νά ‘χουνε. Δε μπαίνουν τώρα στα ρούχα τους! (Και τα περσινά, της ελεημοσύνης ήταν. Δεν ήταν ακριβώς ρούχα τους, αλλ’ αυτό δεν πείραζε κανένα.)

Να λέει μυστικά ο πατέρας στο φούρναρη της γειτονιάς:

- Δώσε μας το ψωμί βερεσέ. Μόλις πουλήσω το λάδι, θα σε πληρώσω αμέσως. (Αυτά για όσους είχαν λιοστάσι. Για όσους δεν είχαν, δεν ξέρω.) Και, κοίταξε, μην δίνεις στα παιδιά μου φρέσκο ψωμί, όταν έρχονται να ψωνίσουν. Θα το φάνε αμέσως. Kαι δε βγαίνουμε!

Τα παιδιά ήταν συνήθως από τέσσερα και πάνω. Βάλε και τους δυο γονείς και καμιά γιαγιά – χωρίς σύνταξη εκείνη την εποχή – η επταμελής οικογένεια ήταν το πιο συνηθισμένο.

To ψωμί ήταν το πιο αναγκαίο, το βασικότερο και, κατά συνέπεια, το ιερότερο είδος διατροφής. Δεν πρέπει να το σπαταλάμε και να μην πετάμε ούτε μια μιικρή μπουκιά.΄Αλλοι ανθρωποι δεν έχουν ούτε τη μπουκιά.

Η γενιά μου μεγάλωσε μ’αυτό το μότο ηθικής. Αυτό το δίδαγμα παίρναμε κι από το σπίτι κι από το σχολείο. Γι’ αυτό, όταν το ψωμί που είχαμε εμείς τα παιδιά στην τσέπη της ποδιάς μας ήταν ξερό, φυσικά και δεν το πετάγαμε. Το βρέχαμε, βάζαμε ρίγανη και το τρώγαμε. Οταν όμως είχε μουχλιάσει, το φιλούσαμε, το σταυρώναμε, το κόβαμε κομματάκια και το πετάγαμε στα πουλιά. Μόνον τότε!

Κάτω από τέτοιες συνθήκες και μέσα σε τόσες στερήσεις, όταν έφθανε η αποκριά, το Αιτωλικό αποφάσιζε να το γλεντήσει. Είχε μεγάλη έφεση και στο χορό και στο ούζο. Είχε όμως και........

© ΑΙΧΜΗ