Κάποιος άνθρωπος των Γραμμάτων, είχε πει χαρακτηριστικά: «Εάν δεν έχομεν γλώσσα, αίτιον τούτου, είναι ότι δεν έχομεν ποιητάς!», κι όλο αυτό άλλαξε από του Παλαμά την εποχή και την παρουσία του στα Γράμματα και την Ποίηση, και, που ανέβασε τη στάθμη της με τον αγώνα του για την επιβουλή της Δημοτικής, αναδεικνύοντας μέσα από τους στίχους του, το επαρκές της λεξιλόγιο.
Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ «Η ΒΙΓΛΑ»
(Μηνιαίο φιλολογικό και καλλιτεχνικό περιοδικό του Μεσολογγίου στις αρχές του 20ού αι.)
«Σ’ αυτό, τα γλυκοψιθυρίσματά μου και οι ενθύμησες οι παλιές της χρυσής μου νιότης».
Αυτά, είναι τα λόγια του Εθνικού μας ποιητή, Κωστή Παλαμά, που τα είπε, αναφερόμενος στο φιλολογικό και καλλιτεχνικό περιοδικό, «Η Βίγλα», που ήταν, ένα από τα ρουμελιώτικα περιοδικά, που, κυκλοφόρησε στο Μεσολόγγι, από τον Ιούλιο του 1923, ως το Νοέμβριο του ίδιου έτους. Βραχύβια η κυκλοφορία του, μόνο έξι μήνες κυκλοφόρησε, αφού, η τελευταία του έκδοση, ήταν διμηνιαία. «ΒΙΓΛΑ» ήταν και το όνομα ενός από τα ξακουστά καφενεία του Μεσολογγιού, στο Συνοικισμό, όπου και η αγαπημένη βόλτα του Παλαμά, και όπου εκεί, γευόταν το αγαπημένο του γλυκό του κουταλιού και το γευστικότατο λουκουμάκι! Μάλιστα, για το συγκεκριμένο καφενείο έχει γράψει και το διήγημα, «Η ΒΙΓΛΑ».
«Η ΒΙΓΛΑ», λοιπόν, ήταν ένα περιοδικό, συνονόματο του καφενείου, όπου, ο αναγνώστης, μπορούσε, διαβάζοντάς το, να έρθει σε επαφή, με την ποίηση, την πεζογραφία, τη βιβλιοκριτική, είχε τη δυνατότητα να αναγνώσει αφιερωματικά άρθρα, όχι μόνο Ελλήνων σπουδαίων λογοτεχνών (Κ.Παλαμά, Μ.Μαλακάση, Τ.Άγρα,Χρ.Χρηστοβασίλη,Κ.Ουράνη,Λ.Πορφύρα,Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου, Μ. Ζώτου, Π.Χάρη, Σωτ.Σκίπη, Γερ.Κασόλα, Ν.Λαπαθιώτη κ.ά.), αλλά και Ελληνοεβραίων ποιητών και συγγραφέων, κυκλοφορούσε μάλιστα, όχι μόνο σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, αλλά, και στην Κύπρο, και στην Αλεξάνδρεια και στην Αμερική.
Και ο Παλαμάς, αναφερόμενος στον τίτλο του «Η ΒΙΓΛΑ», παρομοιάζει το περιοδικό αυτό, με τη βρύση, που ξεδιψά τους διψασμένους πνευματικά, αφού, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την πηγούλα του νερού, που, ανακουφίζει αυτούς που διψούν!
(Η λέξη Βίγλα, σημαίνει παρατηρητήριο, τόπος εποπτείας, από κάποιο ψηλό μέρος, καραούλι, εξ’ου και Βιγλάτορας. Στην αιτωλοακαρνάνικη ντοπιολαλιά μας όμως, σημαίνει και μια μεγάλη οπή, ενός υδροδοχείου, ειδική,για την είσοδο αέρα και για την πίεση και έξοδο από αυτή του νερού.
Και, ο Παλαμάς, που, η ποίησή του μοιάζει με μεγάλο ποτάμι, με μια ζωηρή κατεβασιά νερού, αφού εξάλλου, το πνεύμα του περιπλανήθηκε σε κόσμους πολλούς, ήθελε, να παρομοιάζει και το περιοδικό αυτό, σαν τη βρυσούλα, που τον ξεδιψούσε μικρό παιδάκι, τότε, που ζούσε στο Μεσολόγγι! Το όνομα «Βίγλα», ηχούσε και τότε που μεγάλωσε στ’ αυτιά του, σαν το κελαρυστό τραγούδι της μεσολογγίτικης πηγής των εφηβικών του χρόνων, που του ξυπνούσε μέσα του το ρουμελιώτικο αίμα που κυλούσε στις φλέβες του!
Και, ο ποιητής, σε μια επιστολή του προς αυτό, θα γράψει χαρακτηριστικά:
«Το όνομα, που, μια σκέψη εμπνευσμένη, έδωκε στο περιοδικό σας, αξίζει και μόνο αυτό ένα τραγούδι. Όμως, για μένα, μέσα μου ξυπνάει μια ζωή ολάκερη, και, μου γλυκοψιθυρίζει ενθύμησες της χρυσής νιότης, που τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με την ανάμνηση της βρυσούλας, που, αφού, τώρα, με τα χρόνια στέρεψε, η έκδοση της «ΒΙΓΛΑΣ», ας ξεδιψάει τους «νεραϊδοπαρμένους», με δόξες ποιητικές! Κι εύχομαι, νέοι φίλοι μου, το περιοδικό σας να σκορπίσει, τίποτε περισσότερο: λιγάκι από τη χάρη, την καθαρότητα και τη δροσιά του νερού της συνονόματης! 19-6-1923.
Και ήταν και τότε Φλεβάρης μήνας! 28 έγραφε το Ημερολόγιο, του 1943, 81 χρόνια έχουν περάσει! Και η Ελλάδα, εκείνη τη μέρα, κήδευε τη «φωνή της», τον «ποιητή της». Λαοθάλασσα στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας! «Ηχήστε οι σάλπιγγες…», ακούστηκε η βροντερή φωνή του Άγγελου Σικελιανού, ενώ, ο Εθνικός μας Ύμνος, εκεί, γύρω από τον τάφο του ποιητή, «δόνισε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα…», και οι φωνές του πλήθους, λες, και «βογγούσαν, σαν…τύμπανα πολέμου…», τόσο, που, οι σιδερόφραχτοι τύραννοι, πανικοβλήθηκαν και σκόρπισαν, λες, και φοβήθηκαν, μην ξεσπάσει πάνω τους η οργή του λαού που καταδυνάστευαν! Ήταν ένας λαός, που εκείνη τη χρονική στιγμή, ήθελε να δείξει, με τον τρόπο αυτό, την ευγνωμοσύνη του σ’έναν άνθρωπο, που, με το ποιητικό του ταλέντο, σκόρπισε απλόχερα, με τους στίχους του στην ανθρώπινη ψυχή τους, την ανακούφιση από τα βάρη της ζωής, μιλώντας της για το Θεό, την πατρίδα, τη φύση, την αγάπη, τον πολιτισμό! Κωστής Παλαμάς, τότε και σήμερα! Κωστής Παλαμάς, εις τους αιώνες!
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Belen Fernandez
Mort Laitner
Rami G Khouri
Ali Fathollah-Nejad
Nikkei Editorial
visit website
