Babası Murat Gövce 10 yaşındaki kızı Eylül’e ulaştığında depremin yedinci günüydü. Enkaz altındaydı ama bir çizik bile yoktu güzel yüzünde. Elinde annesinin telefonu vardı. Ölmüştü!

O telefonla defalarca 112’yi aradığı tespit edildi. Deprem anında İstanbul’da olan babasına sesli mesaj ve fotoğraf atmıştı. Sesli mesajında “Baba bak galiba ben de öleceğim, deprem oldu, enkazdayız, annemin telefonunu buldum ama onlara ulaşamıyorum, buraya acil ambulans yollatır mısın?” diyordu.

Yardım için telefon açmaya çalışmış, numaralar çevirmiş ancak telefon çekmediği için şarjı bitinceye kadar tanıdık bir ses duymak için çabalamıştı.

Yaşadıkları ev, Eylül’e, 6 yaşındaki kardeşi Ece’ye ve annesine mezar olmuştu. Depremde yaralanarak değil donarak ya da susuz kalarak hayatını kaybettiği tahmin ediliyor. Tıpkı enkaz altında “Bizi kurtarın” diye feryat eden binlerce can gibi... Enkaz başında yakınlarının seslerini duyan ve ölümden beter cehennemi, çaresizliği yaşayanlar için hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.

Deprem değil kötü, yoz yönetim, hırsızlık düzeni can almıştı. 6 Şubat’ın yıldönümünde, bunca kaybın, acının, gözyaşının ardından ne sorumluları görebildik ne de o büyük felaketten ders çıkarabildik.

Mesela........

© 12punto