Geçen bu zamanda yoldaydık. Üç kişi arkada, iki kişi önde olduğu bir aracın içindeydik. Yoldaydık, İstanbul dışına doğru gidiyorduk. Arada molalar veriyor, sonra yine aracın içine binip gidiyorduk. Karanlığın içinde, önümüzü aydınlatan farların yol göstericiliği ile bize sunulmuş yolun üzerindeydik. Tek yönlü bir yoldaydık sanki arkamızdan gelen araçlarının farları aydınlatıyordu arabanın içini, önden gelen araçları uzaktan görüyorduk, çünkü otoban dedikleri yoldaydık, sadece yolu görüyorduk…

Sadece yolu sabahın ayazı içinde görürken mola vermiştik, bir telaş vardı, deprem olmuş diyordu birileri. O kadar çok deprem görmüştük ki, artık kanıksamıştık. Depremler neden gece yarısını geçince olur, sabaha karşı? Sabahın ayazı yeryüzünü teslim aldığında yer oynamış, üzerine emanete bırakılmış beton binalar yerle bir olmuştu. Eski depremlerde ölümler kerpiç evlerde ve taş evlerde olurdu. Taşın altında kalan canlar, insan ölürse şehit hayvan ölürse telef denirdi… Erzincan depremi benliğimize kazılmıştı ama bitmez bilmeyen depremler benliğimize kazımakla kalmamış, işlemişti..

Doğuda olursa deprem ölümcüldür, katliam denir ama batıda olursa daha az kayıplar ile geçer diye bir algı oluşmuş ama İzmir bu algıyı tersine döndürmekte… Katliam olmakta her deprem sonrası, çünkü toprak üzerine bırakılan betonlar yer hareketi ile yerle bir oluyor, zemin sulanıyor! Katliamdır aslında her deprem sonrası ölüm, bir kişi de ölse, binlerce de olsa ölüm ölümdür ve ateş düştüğü yeri yakmaya devam ediyor ama bu işin sorumlularını nedense hiç yakmıyor…

Sabaha doğru bir yerdeydik, moladaydık. Deprem olmuş dediler, haberler canlı yayına geçmişti. Karanlıktı her yer, ısınmak için çay içelim haberlere........

© Açık Gazete