Devekuşuna:

“Gel, yük taşı…” demişler, kasıla kasıla ve büyük bir kibirle, kanatlarını olabildiğince uzun göstermeye çalışarak;

“Ben yük taşıyacak kadar alçalmadım daha, hem taşıyamam da… Çünkü bir kuşum” der.

Bu sefer üstelemişler açıkgöz hayvana; “hırsızı inine kadar kovalamak” deyimini yaşamak istercesine…

“Eğer kuş olduğunu söylüyorsan, o zaman bu uzun kanatlarla uç da görelim.”

Bizim bedbaht, kendini akıllı sanan ve kibrinden, tefahurundan, “ene”sinden dolayı tuzağı göremeyen zavallı hayvan, bu sefer de başka türlü konuşmuş:

“Yok öyle yağma, ben aynı zamanda bir deveyim, şeklimi ve hâlimi görmüyor musunuz?” diye kargaları bile güldürecek cevap vermiş.

Cemiyet hayatımızda bu tip insanların gittikçe çoğaldığını fark etmek, -çoklarını bilemem ama- beni oldukça düşündürüyor.

Münazarat isimli eserin bir sayfasında Bediüzzaman Hazretleri, şöyle bir soruyla karşılaştığını beyan ediyor.

“Sabi-yi müteşeyyih ile hakiki ehl-i kalbi nasıl fark edeceğiz?”

Yani “çocuklaşmış şeyh” ile hakiki bir kalp ehlinin arasındaki farkı soruyorlar Üstad’a. Verdiği cevap ve yaptığı açıklama pek mânidardır, İslam Âlemi’nin hâla kanayan yarasına neşter atma mânasındadır:

“Velâyetin, şeyhliğin, büyüklüğün şe’ni (gereği) tevâzu’ ve mahviyettir. (alçakgönüllülüktür) Tekebbür ve tahakküm değildir. Demek tekebbür eden, sabiyy-i müteşeyyihtir. (Demek insanlara kibirlenen ve onları aslında olmayan faziletinin esiri gören kişi ya da grup, gerçek şeyh........

© Akasyam