İlkbaharlar ılıktı eskiden, güneş aydınlık, sular sakin ve huzurluydu. Gölgeler aslını yaşatır, yağmurlar gökkuşağını koynunda taşırdı. Ankara her zamanki Ankara’ydı ve ben her gün en baştan yâd ederdim yâda düşmüş, gül gölgesindeki kadim sevgiliyi.

Fakülte bahçesinde elimde karton bardakta demi az, rengi uyduruk bir çay, dizimde ders notları suali mi biter okumak dediğinin. Önce adam olup sonra okumaktı benimki. İliştiğim bankı gölgeleyen ağacın altı serin olsa da dalların arasından bir yolunu bulup omuzlarımı ısıtmayı bilirdi güneş. Anne gibiydi, üşüdüğümü hisseder sarar sarmalardı inceden.

Telefonum çalıyor, kalbim sanki duruyor arayanı görünce ve dünya bile bırakıyor o an dönmeyi. O en sevdiğimin ismi, murada erememişliğin derin hüznü, cismiyse daimi kayıp. Açıyorum ürkek bir sesle ve elbet diyor gönlümün efendisi.

“Elbet bir gün buluşacağız Bu böyle yarım kalmayacak!”

Şarkı duygusal olsa da iddialı ve kesin hükümlü. Yüzümün bu kadar güldüğü olmuş muydu o şarkıyı o sesten dinleyene kadar…

Ankara’da ayrılığın mesafesi Seymenlerden Tunus’a oradan Olgunlar’ın bitimine kadar ve Ankara’da kavuşmak Elbet Birgün dediği o ağacın dalları kadar. Ayrılığa dökülecek gizli gözyaşı en çok Kalenin burcuna yakışır, tuğla minarede ezan saatine derin bir ah! Kondurulur sessizce. Kallavi bir vurgundur aşk, kentin ayrılık sinmiş kum rengi duvarlarında. O ilk vurgunda aldığın yara sakat bırakır........

© Anayurt