Çivit mavi yağlı boyalı pencereden kuş desenli naylon tül bir yolunu bulup dışarı taşmayı başarmış, evin genç kızı da tülü içeri alıp alelacele kapatmıştı pencereyi. Müzik çalara teyp denirdi eskiden. İşte o teypte eski kasetten hiç eskimeyen şarkı dalga dalga yayılmış sokağa. Yaz günü herkes akşamüstü serinlik bulma umuduyla dışarıda. Kimi dondurma kimi kağıt helva telaşında.
Seksenlerde en çok dinlenen şarkıların başındaydı:
Tahta masa…
Bir ayağı kırık, eskimiş, ceviz rengi sanki insanın yaş almışlığı gibi anlamca kıymetli bir masa.
Şarkı, masanın üstüne örtü olup serilmiş sanki ve dünyanın hiçbir yerinde yok o masadan, hiç kimse o masada el ele oturan o iki kişiden daha mutlu değil. Başı göğe ermiş, iki kelamdan biri ya; “canım” olmuş ya da “sevgilim!”
Masa ne denli küçük; başbaşa verilmiş aşk o kadar büyük. Baş göz edilemediyse eğer, işte o zaman daha da büyük.
Aşk bu… El ele verilir başlarken lâkin ayrılığın acısı tek başına çekilir. Aşkın iki adı vardır hep; iki aşığın baş harfleri ya tahta bir masaya yahut bir banka kazınır. Kıyılıp ağaç gövdesine de yazılır bazen. Oysa ayrılığın ve ayrılmışlığın adı bile yoktur çünkü dil varmaz ayrıldık demeye. Adı anılmaz, acıdan sayılmaz, görmezden gelinir, gözün yaşı gizlice silinir. Belki ara sıra o masaya gidilir. Kahve tek söylenir, çayın demlisi tek içilir. Yalnızca gözyaşı iki damladır, biri sana diğeri bana der gibi gizli saklı dökülür.
“Bir tahta masada adımız kalmış, görünce göz yaşım aktı sevgilim!”
Yaz günü mahalleli dışarıda eğlenedursun; kaseti elli kere başa sarıp Tahta Masa’yı yeniden dinler burnu gözü ağlamaktan heder olmuş mahallenin güzel kızı…
Ankara’da Olgunlar Sokağın sağlı sollu mekanlarında o küçük tahta masalar ne de çoktur. Rengarenk yağlı boyalı. Ceviz rengi, bazısı cilalı. Küçük ölçülü, belki ayağının biri aksak. İşte o masa başkadır; iki kalbin........

© Anayurt