ALMAN ENDÜSTRİSİNİN MÜTTEFİKLER VE SOVYETLER TARAFINDAN YOK EDİLMESİ

II. Dünya Harbi’nin sonunda Almanya’ya karşı harbi kazanan ABD, İngiltere ve Fransa bir tarafta ve Sovyetler diğer tarafta, Alman endüstrisinin üretim kapasitesini azaltmak için çabalıyorlardı. 1949’da Batı ve Doğu Almanya ile Doğu ve Batı Berlin ayrılmış durumda idi. Saar bölgesi Fransız ekonomik kontrolünde idi. Batı Almanya’nın motoru durumunda olan Ruhr Bölgesi International Authority of Ruhr’un yönetimindeydi. Harp öncesi Oder – Neisse hattının doğusundaki Alman bölgesi Silesia dahil Polonya’ya ayrılmış ya da Sovyetler Birliği’ne katılmıştı. Bu bölge Ruhr’dan sonra Almanya’nın ikinci büyük sanayi merkeziydi.

1945 yılı Temmuz ve Ağustos aylarında gerçekleşen Potsdam konferansı sonucunda taraflar ABD Hazine Bakanı Henry Morgenthau Jr.’ın önerdiği Morgenthau Planı’nı uygulamaya karar verdi. Müttefikler Alman Silahlı Kuvvetleri’nin ilgasına, devlete ve özel teşebbüse ait silah ve silah yedek parçası üreten fabrikaların kapatılmasına karar verdi. Tahrip edilecekler arasında bütün gemi ve uçak ve onların yedek parçalarını üreten fabrikalar da vardı. İleride askeri bir önem kazanması ihtimali olan ürünleri üreten özel teşebbüs firmaları da bunların arasında idi. Daha sonra bu kısıtlamalar, “barış zamanı doğan ihtiyaçlar nedeniyle” yeniden düzenlendi. Avrupa standartlarına uygun olarak her endüstride ne kadar firmaya ihtiyaç olduğu saptandı. Böylece her bir endüstri dalında bulunması gereken firma adedi meydana çıktığından ancak o miktar firmanın çalışmasına izin verildi.

29 Mart 1946’da Müttefiklerce imzalanan “Endüstri Düzey Planı’na – The Level of İndustry Plan”ına - göre Alman Ağır Endüstrisi 1938’deki seviyesinin % 50 düzeyine indirilecekti. Bunun anlamı imalat sanayiinde 1500 fabrikanın kapanması idi. Ocak 1946’da Allied Kontrol Council, Alman Çelik Endüstrisi’nin üretimine bir maksimum sınır getirdi. Bu miktar harp öncesi çelik üretiminin % 25’i olan 5.800.000 tondu. Çelik üretiminin çoğunun yer aldığı Batı Almanya’nın İngiliz Bölgesinde,

İngilizler bu kadar çok kısıtlamaya karşı çıktı, limitin 12 milyon ton olmasını istedi. USA, Fransa ve 3 milyon ton olmasını isteyen Sovyetler bunu kabul etmedi. Bu şekilde devre dışı kalmış çelik fabrikaları kapatıldı. 1932 yılı Büyük Krizi sırasındaki Alman çelik üretimi düzeyinde kalması istenen kapasitenin anlamı Alman hayat standardının 1932’deki düzeyine düşmesi demekti.

American Economics Division Şefi Tuğgeneral William Henry Draper Jr. 2 Şubat 1946’da Berlin’den Washington’a gönderdiği raporda Almanya’nın bir tarım ve hafif sanayi ekonomisine dönüştürüleceği sonucuna vardıklarını yazıyordu. Almanya’nın ekonomisi, gelecekte 66. 500.000 kişilik nüfusa sahip olacağına göre tasarlanıyordu. Ülke minimum hayat standardına sahip olabilmek için, büyük miktarda gıda maddesi ve ham madde ithal etmek zorunda kalacaktı. Almanlar, geçmişten farklı olarak, ağır sanayi malları yerine kömür, kok kömürü, elektrik aletleri, deri eşya, bira, şarap, alkollü içecek, oyuncak, tekstil, müzik aletleri ve giyim eşyası ihraç........

© Anayurt