Televizyonda sabahın dördünde, beşinde bir kilo et alabilmek için kuyruğa giren emeklileri görünce aklım bir anda çocukluk günlerime gidiverdi. O kuyruklarda çocukluk yıllarımda bende, kardeşimle birlikte çok girdik.

Ama biz bu insanlardan biraz daha şanslıydık. Kışın rahmetli babamın girdiği o kuyruklara, okullar tatile girince biz girerdik. Rahmetli annem sabahın bir vaktinde bizi uyandırır, elimize bir parça ekmek tutuşturur, yollara düşerdik. Hatırlıyorum da bizim yollara çıkma zamanınız genellikle belediye otobüslerinin ilk seferine denk gelirdi.
Ulus’ta heykelin oradaki duraklarda iner, bugün o sıraların yaşandığı aynı yerde gider ismimizi yazdırır sonra etin gelmesini beklerdik. Et geldiğinde, genellikle orta yaşlarda biri elindeki listeye göre bizleri sıraya sokardı. Şanslıysak o gün birer kilo kıyma alıp eve zafer kazanmış bir komutan edasıyla dönerdik.
Bu durum tüm yaz boyunca ayda bir-iki kere tekrarlanırdı. Okullar açılınca nöbeti rahmetli babam devralırdı.
Mahallemizde de o günlerdeki adıyla Et ve Balık Kurumu’nun bir satış bayii vardı. Ancak oraya et daha kısıtlı gelir, kalabalıkta ona ters oranla daha kalabalık olurdu. Yani orada alma şansımız hemen hemen hiç yoktu.
Şimdi bakıyorum aradan geçen 45-50 yıla rağmen durum hiç değişmemiş. Spiker arkadaş soruyor “nereden geldiniz?” diye. Cevaplar şaşırtıcı. Ankara’nın dört bir yanından gelmişler, kuyruğa girmişler. Kimi titreyen elleriyle adını yazıyor, kişi bir köşede sabah namazını kılıyor. Pek........

© Anayurt