Tam anlamıyla takımın ligdeki kaderini belirleyebilecek bir maçtı. Her şeyi bitirebilecek, ligdeki tüm umutları yok edecek bir maçtı. Ve rakip Başakşehir’di. Yani 13 senedir içeride dışarıda yenemediğin, Ankara’da son 5 sezondur ama öyle, ama böyle yenildiğin bir takımdı. Üstelik bu maçta da kaybedilse Türkiye liglerinin rekoru da kırılacak, kendi evinde üst üste bir takıma en çok yenilen takım Ankaragücü olacaktı.

Başakşehir formdaydı, son 3 maçı kazanarak gelmişti. Kadro kalitesi bizden çok üstteydi. Ankaragücü’nün belalıları Deniz, Figeredo kadrodaydı. Ankaragücü’nde ise bir çok sakat oyuncu vardı, hatta kaleci Bahadır bile sakat sakat oynuyordu, takım formsuzdu. Ve en kötüsü de taraftarın modu düşmüştü. Ankaragücü’nün en büyük itici gücü olan taraftar, moral motivasyon olarak çökmüştü.

Seramoniden sonra takımın klasik toplanıp kenetlendikleri sahne vardı. Orada Mujakiç kenara geldi ve yedekler de dahil tüm takımı da çağırarak güzel bir kenetlenme tablosu oluşturuldu. İşte o anı görünce dedim ki evet bu maçta galiba bir şeyler değişecek. Maç da zaten öyle başladı. Emre Belözoğlu bu kez Morutan’ı da 10 numarada kullanmaya başlayıp müthiş bir önde baskı uyguladı. Rakip bir türlü çıkamaz oldu. Topları kullanamadılar. Kapılan toplarla da rakip ceza sahası bölgesinde maç oynandı. Ancak burada kalite sorunu ortaya çıktı. Ceza sahası içine ve çevresine gelen toplarda final pasları ve son vuruşlar bir türlü iyi yapılamadı. Topla ceza sahasına giren her oyuncu eveledi geveledi. Özellikle Bassagog ve Tasos final paslarını bir türlü değerlendiremediler. Bunu yapsalar maç erken kopabilirdi. Ancak gol gelmese de maç istenen tempoda gidiyordu. Başakşehir bir türlü organize olamıyordu, bunun karşısında........

© Anayurt