Şu beka denen şey nasıl da büyülü.

Tüm toplumu “vatan, millet” çitiyle çevirebiliyor ve “Bölünmez bütünlük” söylemiyle çitlerin üstüne dikenli teller geçirip, her ne olursa olsun, her ne yaşanırsa yaşansın milyonları çitlerin arkasında tutmayı başarabiliyor.

Kendi içinde boğdurup kendi içinde gömebiliyor. Bir kurban seçip, seçtiği kurbanı nefret öznesi haline getirip, herkesin gözü önünde ensesine kurşun sıktırabiliyor.

Hem katili, hem katledileni aynı cümle içinde ağırlayıp, anabiliyor örneğin.

Sürgünde ölüme mahkûm ettiğinin mezarı başında poz verebiliyor ve kurtla beraber parçalayıp, kuzuyla birlikte ağlayabiliyor.

Şu beka denen şey ne güçlü tutkal.

Siyasi cinayetlerin sorumlularını “kurşunu atan da, yiyen de şereflidir” diyerek kanatlarının altına alabiliyor.

“Bir tuğla çekilirse tüm duvar yıkılır” diyerek, o duvarı faili meçhullerle, kayıplarla, yargısız infazlarla, yağma, talan, katliamlarla yükseltip, sonra önüne çocukları dizip “varlığım, varlığına armağan olsun” dedirtebiliyor.

Duvar yükseldikçe kafaları kaldırıp yukarı bakmak anlamsızlaşıyor ve kimse duvarın karanlık köşesine sürüklenerek götürülenlerin akıbetini artık merak etmiyor.

Acı ile gözyaşının birbirine karıştığı her an, onu yaşayanların yüreğinde mıh gibi kalıyor.

Kimse hatırlamak, görmek istemiyor.

Unutmak en büyük yapıştırıcısı oluyor ‘beka’nın.

Unutan unutmayanı lanetliyor. Unutan, unutmayanı işaret........

© Artı Gerçek