Politika ve onun aktörleri, kitlelere heyecan verdiği ölçüde değişim gücü ve talebini temsil edebilirler. Kitlelerin bu yönde bir talebi olduğunu tespit ediyorsak, kendimizin de değişmemiz gerektiğini kabul ediyoruz demektir. Değişim tespiti yapıp, bunu sadece kitlelerden beklemek, kendimizi tespit eden pozisyonuna almak ukalalığı olur yoksa.

İmamoğlu ve Özgür Özel’in, değişim, dönüşüm yerine yenilik talepleri örneğin, bu yanıyla bir farklılığı işaret ediyor. Siyasal ve toplumsal anlamda değişim talep etmek, mevcut olanın geri ve tutucu olduğunu varsayarak, onu aşacak daha ileri bir siyasal projeyi talep etmek demektir.

Liderlik bazında bir “yenilik” talebi ise, parti içi mücadelede iktidar olma söyleminden ibarettir ki, eleştirdiğini tekrar etmekten belki bir tık ileri olabilir.

Kitlelerin dönüşüm talebini, öfkesini, iradesini sadece parti içi liderlik kavgasının aracı olarak kullananlar daha büyük bir hayal kırıklığının yaratıcısı olmaktan da kurtulamazlar.

Tabandan gelen eleştirilere “vız gelir, tırıs giderler” diyen bir liderlik anlayışının o partiye katacağı tek şey daha büyük şov ve daha büyük popülizm olabilir. Bunun getirisi ise kısa vadede kitlelerin gazını alma, uzun vadede ise vasata bile hasret kalmak olacaktır.

Bir yanınıza Nagehan Alçı’yı, bir yanınıza Ertuğrul Özkök eskisini alıp, partiyi “sola çekme” iddiası ile kitleleri bunu alkışlamaya çağırırsanız, partiyi sağa çektiğini söylediğiniz kişinin aslında sizden daha ileride olduğunu da itiraf etmiş olursunuz. Eleştirdiğinizin sağına düşmüş olmayı “sol” diye satamazsınız vesselam.

Demirtaş’a neden selam vermek zorunda kaldığınızın cevaplarından sadece biridir bu aynı zamanda. “Anayasaya aykırı ama evet” derken gıkını çıkarmadığınız ve siyasetçilerin cezaevlerine götürülmesini........

© Artı Gerçek