‘’Ölü, yiğit, gölge ve buz, ne varsa
Tohuma dururlar yeniden
Ve halk, toprağa gömülü
Tohuma durur bir yerde
Buğday nasıl filizini sürer de
Çıkarsa toprağın üstüne
Güzelim kırmızı elleriyle
Sessizliği burgu gibi deler de
Biz halkız, yeniden doğarız ölümlerde’’

Pablo NERUDA

Geçen hafta Hrant Dink’in katili Ogün Samast’ın iyi hal koşulları nedeniyle serbest bırakıldığını öğrendik. Bu haberden sonra günlerce telefonum susmadı. Özgür medya durumu değerlendirmem için aradı, dostlarım feryatlarını paylaştı. Dostlarımız bu acı durumdan dolayı omuz vererek destek oldu. Bu durum, coğrafyamız için bir umut olduğunu gösteriyor.

Arayan dostların en çok sorduğu soru, Ermeni toplumunun bu durumu nasıl yorumladığı idi. Bu nedenle, bugün kendi penceremden bu gelişmeyi yazmak istedim. Bu tür durumlarda, biraz nefes alıp sakinleştikten sonra daha aklı selim yazmak daha doğru oluyor.

Hrant ahparig katledildiği gün iş yerimde oturuyordum. Haberi duyunca aklıma ilk gelen ‘Murad pes et ve artık bu ülkeden git’ oldu. Odamdan çıkamadığım gibi koltuğumdan bile kalkamadım. O panik ve şok duygusuyla, yaşamak için başka bir ülkeye göç etmem gerektiği düşüncesi zihnime hâkim olmuştu. O gün, birlikte çalıştığım Kürt arkadaşım Zeki’nin, odama girdiğini ve bana üst perdeden seslendiğini hatırlıyorum: “Neyi bekliyorsun? Ayağa kalk ve tepki ver.’’ Korkak ve ürkek bir halde o eşi benzeri olmayan on binlerin tepki yürüyüşüne Şişhane’den katıldım. İş yerim meydana uzak değildi ama o kalabalığa nasıl katıldığımı hatırlamakta güçlük çekiyorum. Atılan sloganlar sonrasında kendime gelmiştim. ‘Ne oluyor, ne yapıyoruz?’ soruları aklımdan geçiyordu.

Hrant abi katledilmeden önce çıktığı her Tv programında içimizde buruk bir heyecan olurdu. Her sözü için ‘Hrant ne güzel söyledi’ derken biraz da çekinirdik. Onun söylemlerinin ve yazılarının toplumda bu kadar önemli olduğunu aslında katledilinceye kadar fark etmemiş olduğumu itiraf etmem gerek. Bizim toplum içinde sözlerinin tartışıldığını hep hissederdim. Demek ki çabası birilerini korkutmuştu. Sonuçta öğrendik ki işin aslı hiç de göründüğü gibi değilmiş.

Katledilmesinden sonra isyanımı siyasette ve yazılarımda her zaman dile getirdim. Pes etmek, Hrant ahpariğe verilen bir sözü yok saymak gibi geldi bana. Onun diyalog çağrılarını sürdürmezsem, sanki Hrant abi bu sefer gerçekten ölecekmiş gibi bir ruh haline girdim. Bazen söylemleri kendi toplumumda dahi eleştirildi. Ölümünden sonra, onun bakış açısının bu coğrafyada hiçbir anlamının olmadığı şeklinde birçok yoruma şahit oldum. Bu mücadele tarzının gereksiz hedef olmayı getirdiği düşüncesi özellikle toplumumun yaş almış çevrelerinde halen hâkim. ‘Kimseyle sürtüşmeden sessiz kalmak bizleri yaşatır’ düşüncesi içine kapanık toplumumuzun genel algısı halinde. Mücadele........

© Artı Gerçek