Biyografik filmlerin, ele aldığı karakterin tüm yaşamını tüm ayrıntılarıyla birebir yansıtmak ve hatta gerçeğe yüzde 100 bağlı kalmak gibi bir iddiası yoktur elbette. Önemli olan, seyirciye bir portre sunmak, düşünsel ve duygusal bütünlük oluşturmak, geride bırakılan izleri yorumlamak, en nihayetinde de bir anma gerçekleştirmektir. Tarih, Cem Karaca’nın yakın geçmişimizin en özgün ve protest sanatçılarından biri olduğunu yazıyor, kararlı ve yaratıcı kişiliğine vurgu yapıyor, çocukluğumuza ve gençliğimize damga vuran şarkılarını işaret ediyor. Bu açılardan bakıldığında “Cem Karaca’nın Gözyaşları” filminin genel olarak gerçeklere bağlı kaldığını, iyi bir portre çalışması olduğunu ve Karaca’nın kişiliğine saygıda kusur edilmediğini söylemek mümkün.

Sanatçı anne-babasının da etkisiyle ilkokul yıllarından itibaren müzik ve sahneye tutku besleyen, özellikle babasının sanatın dışında yollar çizmek istemesine rağmen müziğe giderek dört elle sarılan bir Cem Karaca var filmin ilk bölümünde. İlk isyan, babaya karşı. Mehmet Karaca, sırf oğlunun “iyiliği” için sahne aldığı konserin para verdiği bir grup serseri tarafından basılmasını sağlıyor, bir an önce askere gitsin diye birkaç günlük evli Cem’i ihbar ediyor vs. Bir baba-oğul çatışması ekseninde ilerleyecek gibi görünen öykü, anne Toto Karaca’nın yumuşak yaklaşımının da etkisiyle başka yaşam mecralarına........

© Aydınlık