Dağlar aşıp, nehirler geçip, zaman zaman karlı yollardan sonra nihayet yeni evime vardık…

Yeni evim diyorum, çünkü, her ne kadar ben bu konuya sıcak bakmasam da beni buraya getiren Sedat abim ve Suzi ablam zaten kafaya koymuşlarmış, aralarında da anlaşmışlar, eğer onlar benim kalacağım yeri sevmezlerse, ya da ben kalacağım kişilerle uyuşamazsam beni tekrar aynı yolları aşıp geriye götüreceklermiş.

Şu kısa hikayeyi uzatayım da başıma neden bunlar geldi tek tek anlatayım…

Hani daha önce de yazmıştım.

Ben buralara hangi badirelerden atlayıp geldim bi bilsen…

Çevremde beni sevmediğini düşündüğüm herkes sanki bana düşman!

Ben de bunu kaldıramıyorum…

Sabahtan akşama dek bana çemkiren o yaratık, adı batsın, benim oyunuma gelemedi…

O da benim canımı sıkınca, bi ısırıkta canını almışım.

Böyle olsun istemezdim aslında!

Ne kadar ağlasam, yalvarıp yakarsam nafile.

Ya bi ısırıklık canı varmış.

Nerden bilirdim!

Bana çok ama çok kızdılar…

Bağırdılar, çağırdılar…

Suzi ablam yeri göğü inletti.

‘’Ya bi ısırıktan ne çıkar, oldu bi kere! Arkadaşlar arasında bi ısırığın lafı mı olur?’’ diyemedim…

Bi tek bu olsa yeter diyeceksin, bi de günler sonra onun arkadaşı bize gelip bana çemkirmesin mi!

Bi ısırık da ona…

Eyvah!

Olmaz olaydı…

Sedat abim sağolsun,

hastane masraflarını karşıladı da kurtulduk!

Eğer o köpeklerin sahipleri diretselerdi ben de tahtalı köyü boylamıştım.

Burada kurallar böyleymiş.

Eğer bir köpek hemcinsini öldürürse, onu da ‘’uyuturlarmış’’

Yani ‘’öldürürlermiş’’ diyemedikleri için, ‘’uyuturlarmış’’ diyorlar.

Buyur burdan yak!

Devamını sen düşün…

Uzun lafın kısası…

Bi de bütün bunların üzerine, Suzi ablanın o yeni yatak arkadaşı gelmesin mi ?

Onlara göre sanki her şey yolunda!

İnan........

© Bianet