“Doğmamış Oğluma Mektuplar”, “Anne Olmadan Anlayanlar”, “İyi Anne Yoktur” ve daha birçokları yıllardır yazmayı tasarladığım ve neden çocuk yapmanın yanlış olduğu kanısına vardığımı anlattığım kitabımın hayali başlıklarıydı.

Yıllar içinde, hayatın çeşitli sürpriz ve müdahaleleriyle geciken bu kitap projem yaşım ilerledikçe kişisel hikayemi paylaşmaya dair artan isteksizliğim ve kişiselin toplumsal karşısında gözümde önemini giderek yitirmesiyle süresiz bir biçimde ertelendi.

Eğer Türkçede birkaç çeviri dışında üremeyi etiğin konusu haline getiren yayınlar olsaydı, ben de bu konuda daha az yalnız hisseder ve düşüncelerimi paylaşmayı gerekli bulmazdım.

Çocuk yapmamayı tercih eden birçok insan elbette ki var, fakat bunların büyük bir kısmı, en azından birkaçı dışında üremeyi ahlaki açıdan sorunlu bulanlar değil, kendi yaşam tarzı tercihleri doğrultusunda üremeyi tercih etmeyen insanlar.

Böyle bir sorumluluğu taşımak istemeyenler, özgür yaşamak isteyenler, iyi bir ebeveyn olamayacağını öngörebilenler…

Çocuksuz olmak konusunda kesişsek de neden çocuksuz olduğumuz konusunda kesişmiyoruz. Aslında üremeyi ahlaki açıdan sorunlu bulduğu için üremeyen herkesle de kesiştiğimiz söylenemez. Bir insan üremeyi ahlaki açıdan sorunlu bulabilir, fakat aynı zamanda hali hazırda bir çocuk doğurma ve büyütme arzusu da duymayabilir.

Özgürlüğünün kısıtlanmasını istemeyebilir ve aynı zamanda doğurmanın yanlış bir eylem olduğunu da düşünebilir. Gezegenin taşıma kapasitesini aştığını, kaynakların hepimize yetmediğini, çocuk doğurmanın karbon ayak izinin de yapabileceğimiz her şeyden daha fazla olduğunun farkında olabilir.

Bunu istatistiklerle kanıtlayamayacak olsam da çocuksuz kadınlar arasında küçük bir kümede olduğumu tahmin ediyorum.

Hayatımın birçok döneminde doğurmayı düşündüm ve istedim. Çocuk doğurmak için en azından toplumsal düzeyde kabul gören asgari koşulları yetişkin hayatımın büyük bir bölümünde sağlıyordum.

Kazasız bir şekilde 38 yaşıma geldiğimde artık çocuk yapmanın ahlaki açıdan sorunlu olduğuna inancım tamdı fakat çocuk büyütme fikrimden (koruyucu aile ya da evlat edinme yoluyla) vazgeçmemiştim. 38 yaşımda meme kanseri tanısı aldım ve gen mutasyonum olduğunu öğrendim.

Bugün kırk iki yaşımdayım, üç senedir memelerim, rahmim ve yumurtalıklarım yok. Dolayısıyla artık kazara ya da bilinçli bir şekilde hamile kalmam mümkün değil.

Üzerine yıllarca ve yeterince düşündüğüm bir konu olduğu için, çocuk yapmamış olmanın pişmanlığını yaşamıyorum. Yüzde 50 ihtimalle ona da aktarabileceğim bir gen mutasyonuyla -bunu önceleri bilmesem de- doğurmayı seçmediğim için mutluyum. Seçmedim ama her zaman doğurmak istedim.

Üstelik her zaman bir oğlum olacağını düşündüm. Onunla yapacaklarımızı hayal ettim. Amerikalı yazar ve düşünür Emerson’ın “Özgüven” makalesinde insanlara kendi kararlarını vermelerini, kendi olma cesareti göstermelerini öğütlerken erkek çocuklarının aldırmazlığından, verdikleri bağımsız kararlardan bahsettiği bölümü okur, oğlumun da kendinden emin, kimselere özenmeyen biri olacağını düşünürdüm.

Anne olmak isteyen ya da olan bazı insanların da aksine insanların da hayvanların da hamilelik sürecini, sonucundan bağımsız çok etkileyici ve romantik buluyorum. Ama aynı zamanda içimi derin bir hüzün de kaplıyor.

Torunlarını........

© Bianet