Belki de en sonunda söylemeliydim dediğimi en başında diyeyim; sanki kelamımca en yerinde olanı da öyle olur.

Biz, yani sol ve Kürt perspektifinden gelen edebiyata teşne olanların büyük çoğunluğu Sezai Karakoç’a hep mesafeli olduk.

Bunun iki nedeni var(dı) sanki! İlki, resmi ideolojinin kapkara şemsiyesi ve bağnaz sahipleniciliği vardı Sezai Karakoç’a dair. Memleketi Diyarbakır/ Ergani’de onun adına müze, Diyarbakır’da Kültür ve Kongre Merkezi’ne adının verilmesi.

Yine Diyarbakır Suriçi’nde eski Şehzadeler Konağında Karakoç adına Sezai Karakoç tematik gençlik merkezi bu resmi sahipleniciliğin birkaç örneği.

Bunlar bir yanda yapılıyordu, ama öte yanda Sezai Karakoç sağken bu resmî ilgiye sanki mesafeli, hatta uzak da duruyordu!

Ve bir de ideolojik olarak Sezai Karakoç “sağ”da duruyor olması ile birlikte “Diriliş Partisi” mevzuu vardı işin içinde…

Peki şöyle sorulabilir o halde bu girizgaha karşılık olarak: Sezai Karakoç’un Edebiyatı ve insan olarak duruşu ya! Zaten mevzuu da sanki buradaydı.

İşte, işin bu noktasında sanki bir çoğumuza adeta “bir de buradan bakın” dedirtebilecek “Günler Çözüldükçe” kitabıyla Ömer Erdem çıkageldi.

Alt başlığında kitabın “Sezai Karakoç’a Doğru” diyor gerçi, ama Sezai Karakoç’la yürüyüşün, yaşamanın, sanki ondan alınan feyzin anlatısı bir kitapla sahada görünür oldu Ömer Erdem.

Bizler için çokça sebeplerle apayrı bir yerde duran Sezai Karakoç hem bize ait, hem değil gibi! Sağcı, ama biraz da yüzü bize (mi) dönük ne! İnsani tarafı çok içerden ve pek hissediliyor…

Hep bir giz gibi duran Sezai Karakoç’un vasıflarını satır aralarında öğrenme şansının yakalandığı bir kitap.

Mesela........

© Bianet