Kerem Ünüvar’a, sevgiyle…

Kıvır kıvır saçlarıyla bir tutam İstanbul’dur Erdal Tosun: öksürüğü Haliç’ten, çın çın kahkahası Salacak’tan duyulur. Şehrin tenha sokaklarında tek başına, yalpa vura vura esen bir sonbahar yeli; ya da el ayak çekilince dadanan bir hüzün, bir uzun ve kalın sessizlik, bilhassa da akşamüstlerinde... “Hüzünlü değilim, benim mizacım böyle,” diye yakınır, ama nafile… Varoluşun derdini efkârını daha doğarken yüklenmiş, koca gövdesine dünyayı nakışlamış gibidir Erdal Tosun. Gelin atı gibi süslenmiş bir narin kamyonet: sarsıla sarsıla, pat pat yol –sahne– alır yaşamın oralarında buralarında; Erdal Tosun’dur o… Hâsılı ağırbaşlı bir yalnızlık, taş çatlasa elli üç yaşında bir çocukluk: Parmaklarından köşe başları, sakallarından perşembeler, yanaklarından yolunmuş komşular damlar; dünyaya, kente ve zamana… Kimselere anlatamadığı bir aşka mı düşmüştür, bir şeyi mi kaybetmiştir, ya da bir yerde fazla mı susmuş, çok mu kırılmıştır; bilinmez, ama sesindeki o çatallanmada sigaranın günahı yok: koltuğunda şarap şişesi, yakasında kanlı bıçaklı bir sevdayla, ben ettim sen etme der gibidir, daima... Şair değildir, ama ne vakit görünse o sarsak ve dalgalı cüssesiyle bir şiiri andırır, hangi vakitlerden, kimin şiiri? Olsa olsa atıp derdini ceketinin iç cebine, bıçkın ve dargın, “ben Üsküdarlıyım arkadaş,” diyen bir Metin Eloğlu şiiri; yakışır:

“Şu deniz tipisi İstanbul’cuğa bakıyorum da,

Ne ağlayasım geliyor, ne gülesim;

Nesim geliyor aklıma!

Nesim civarına bir yahudi.

Gözleri?

Gözleri mözleri yok.

Dişkökleri, yüpyüreği ve kemikleri?

Yok a canım..

Nesim yok ki!

Şu dinsiz imansız İstanbul’cuğa bakıyorum da;

Acaba son sevdiğim ilk gelecek mi?”

Elbette gelmeyecektir… Tam da bu gelmeyiş yüzünden daha da bir güzeldir zaten o son sevilen; kaşıntıyla, huzursuzlukla beklenir, ama gelmeyecektir, derken usul usul akşam çöker, ve o yokluğun, o derin hiçliğin, kabarıp sönen hiddetin, ifade edilemez şeyin etrafında döner mizah: şakaya bulaşmış kök acı, cazip bahane, avaz avaz pencereler, çipil çipil haneler, piç kuruları, “zindandelen balıkları,” hisli orospular, “parmakları yüzüklü zamparalar”, bastırılan ama bir yolunu bulup da yüzeye vuran tüm o ürkek sancılar:........

© Birikim