Eğer bilinmeyen gerçekliğe daha da yaklaşmış olan bir şeyle değiştirebileceğimiz durumda olduğumuzu hissedersek kavramsal yapı iskelemizi terk etmeye daima hazır olmak zorundayız. [1]

Karşıt düşünceler her zaman birbiriyle sıkıca bağlantılıdır ve sıklıkla öyle bir biçimde eşleşir ki, bir düşünce aşırı yoğun bir biçimde bilinçliyken karşıtı bastırılmış ve bilinçdışıdır.[2]

Bu türden bir normal ego, genel olarak normallik gibi, ideal bir kurgudur… Her normal insan, gerçekte, yalnızca ortalama olarak normaldir.[3]

Günümüzün en güçlü, etkili ve sinsi buyruğu, “kendi benliğini kusursuz ve yüce bir sanat eseri olarak tekrar tekrar yeniden biçimlendirme ve yaratmaya, mütemadiyen bu baskı altında, bu baskıyı hissederek yaşamaya çalışmalısın”, gibi bir şey değil mi?

“Disipline edici rejim Deleuze’e göre “beden” gibi organize olmuştur. Biyopolitik bir rejimdir. Neoliberal rejimse “ruh” gibi davranır. Hükümet biçimi psikopolitikadır. “Sorgulanamaz bir çekişmeyi, sağaltıcı rekabet ve mükemmel bir motivasyon olarak sürekli yayar.” Motivasyon, proje, rekabet, optimizasyon ve insiyatif neoliberal rejimin psikopolitik tahakküm tekniklerine dahildir.”[4]

Başka herkesi rakibimiz olarak görmeye teşvik edildiğimiz, kıyasıya rekabet, başarı ve daha fazla performans için programlandığımız bir rejim bu. Zihinsel ve ruhsal kapasitelerimizi aralıksız olarak ve ideal ölçülere göre artırmaya, her daim enerjik, tetikte olmaya çağrıldığımız bir rejim. Nasıl olmamız, neler yapmamız gerektiğine dair sürekli yer değiştiren ideolojik/psikolojik talimat ve emirlerle, varoluşa dair öneri reçetelerle kuşatıldığımız ve sersemletildiğimiz bir rejim. Toplumsal öznelliğimizi inşa eden akışkan bir temsiller/tasarımlar sistemi olan ve bu inşayı........

© Birikim