Psikiyatr ve psikologların son zamanlarda felsefeye yönelik ilgi ve meraklarındaki artışı, bir tür “felsefe yapma” arzusunu nasıl anlamalıyız acaba? Bir tür diyalog ve etkileşim arayışı mıdır söz konusu olan? Öyle ise, bu arayışa yol açan hangi ihtiyaç ve eksikliklerdir? Hegel, Spinoza, Heidegger, Kierkegaard, Husserl, Levinas gibi farklı filozoflardan umulan nedir? Bu ilgi ve arayışın psikiyatri/psikoloji kliniğine ilişkin söylediği şeyi nasıl kavramalı ve nerede konumlandırmalıyız? Salt entellektüel merakla sınırlı bir şeyden mi söz ediyoruz? Yoksa, insan/insanlık kavrayışımızda apaçık bir yetmezlik ve sığlık çoktan kapımızı çalmaktadır da bir dönüşüm ve yenilenme için yeni düşünme yolları icat etmemiz mi gerekmektedir? Günümüzün ruhsal ıstıraplarının -dolayısıyla kliniğin- içerikleri değişmekte ve varolan kavramlarımız yetersiz mi kalmaktadır?

Belki de, psikiyatri/psikoloji kliniğinde bazı varsayım ve beklentilerimizle ilgili bir altüst oluşun eşiğindeyizdir ve felsefe merakı bununla ilgilidir: Kendini katı ve kesin bir biçimde gözlem ve sınıflandırmayla sınırlandırmış, teoriyi bir fazlalık, aşırılık ve fuzuli yük olarak gören, ve “pozitif” bilimlerin (hard science) bile çoktan terk ettiği ampirik model ve yaklaşımın açmaz ve sınırlarına ait bir mesele ile karşı karşıyayızdır. Nedensellik bağları ve ilişkilerinin, anlama/açıklama faaliyetinin yerine korelasyonlardan ibaret bilgiyi yerleştiren, korelasyon bağlantılarıyla yetinen bu modeli en nihayetinde aşmakla ilgili bir sıkıntı içindeyizdir. Nesneyi eksiksiz ve nesnel bir biçimde tanımlaması umulan saf, tarafsız ve herhangi bir ön-kavrayışla lekelenmemiş gözlem anlayışı/varsayımının hala sürdürülmesinin paralize edici........

© Birikim