Akın Kösetorunu adlı okurum, Çanakkale Kirazlı’daki Alamos Şirketi’nin öyküsünü yollamış.

Öykünün ana hatlarını aşağıda özetledim.

Bunlar okurumun anlattıkları.

Firma Türkiye ile davalı.

Bu mektupta anlatılanlara karşılık firmanın veya resmi makamların yanıtları varsa, sütunum elbette onlara da açıktır.

***

Türk hükümetine ödenecek vergi, pay ve harçlardan tasarruf etmek için bu miktar düşük bile gösterilmiş olabilir.

Amaç, Türkiye’de siyasi idare değişir ya da projeler yargıya veya bürokrasiye takılırsa, Uluslararası Tahkim Mahkemesi’ne gidebilmek.

Çünkü Kanada ile Türkiye arasında tahkim anlaşması yok, oysa Hollanda ile var.

Nitekim, firma şu anda ruhsat yenilenmediği için zarara uğradığını iddia ederek Türk hükümetine karşı 1 milyar dolarlık tazminat için Londra Tahkim Mahkemesi’ne başvurmuştur ve dava sürmektedir.

Yani, ciddi bir yatırım yapmayacağı gibi, madeni minimum işletme sermayesi ile işletecektir.

Esas yatırım devletten alınan teşviklerdir.

Yani, Ankara’daki ofislerinin kirası ve 3-5 personelin maaşları dışında Türkiye’ye gelen para, yatırım falan yoktur.

Böylece, Türkiye’nin yeraltı ve doğal kaynakları yurtdışında alınıp satılan meta haline gelmiştir.

Örneğin Kirazlı ruhsatı önce Teck tarafından Fronteer’e 40 milyon dolara satılmış, Fronteer de daha sonra 90 milyon dolara Alamos’a satmıştır.

Aynı şekilde, Artvin Cerattepe’deki altın/bakır madeninin ruhsatı da yine Teck tarafından Toronto’da Inmet firmasına 20 milyon dolara satılmıştır.

***

Sevgili okurlarım, bu iddiaların arkasından insanın aklına hemen şu sorular geliyor:

1) Maden arama izinlerini, ruhsatlarını, teşviklerini, vergi affı kararlarını, kim, neler karşılığında vermektedir?

2) Maden işletmelerini, kim, nasıl denetlemektedir?

3) Kamuoyunda “Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler” denen ünlü şirketlerin bu maden sömürüsündeki yerleri ve rolleri nedir?