Yaşadıklarımı, öğrendiklerimi başkalarıyla paylaşma konusunda “cömert” olduğumu söyleyebilirim. Yazdıklarım, kitaplarımdan söz etmek yerine edindiğim o deneyimleri/gözlemleri paylaşmanın etkilemekten çok aşılama olduğunu inanlardanım.

Görerek, dokunarak yaşamak; göstererek, anlatarak öğretmek...

İbrahim dedem bilge bir insandı. Atlara düşkündü, arıcılık yapardı. İki tutkusu da onun uğraşıydı aslında. Severek bir işi yaşama uğraşı edinmenin ne demek olduğunu ondan öğrendim diyebilirim. Bir de “dört kitap”ın varlığını, birbirini nasıl bütünlediğini de onun anlattıklarından öğrenmiştim.

Bilgelik ne satın alınır ne de gösterilir derdi. Atlara ve arılara yakın durarak sevmeyi ve hayatın sırrını keşfetmeyi öğrenirseniz sözü de kulağımda küpedir.

“El atına binen tez iner” deyişi ise onun taşı gediğine koyan biri olma özelliğini hatırlatır bana. Toprağından hiç kopmamıştı, “Ben bu duvarın kertenkelesiyim” sözünü en çok ona yakıştırırdım.

İnsan kendi gücü, bilgisi, bilinci, donanımı, çalışma azmi ve disipliniyle kendini bir yere taşır. Bunun öyle birden bire oluşamayacağı gerçeği ortada. Yani başlayan ve süren bir hayatın emekleme dönemlerinde edinilen deneyimler, birikimler sizi bir yerden bir yere taşır. Birdenbire olmak, oluşmanın mümkün olmadığını anlamak için iyi bir doğa/yaşam gözlemcisi olmak bile yeter.

Geçenlerde, yıllar sonra rastlaştığımız bir........

© Cumhuriyet