Vakitlice geldim. Burası Alemdağ Caddesi üzerinde, Yamanevler metro durağının tam karşısında. Yüksek tavanlı ferah bir mekân.

Girişte sağdaki masa boş, tüm salona da hakim. Her zamanki gibi önce bir soluklanma birası. Tercih sormadan doğrudan fıçı birayı koydu önüme garson.

“Şişe var mı?”

“Sadece fıçı.”

Bira soğuk, taze. Sirkülasyon iyi olmalı. Zaten oturanların çoğunun önünde sadece bira var.

Giriş kapısının üstünde ve salonun diğer ucunda karşılıklı iki büyük televizyon ekranında Veliefendi’den canlı at yarışları yayınlanıyor. Bir küçük ekran da salonun öbür ucundaki barda.

Masalarda yarış bültenleri, henüz oynanmamış ya da işi bitmiş, buruşturulmuş kuponlar… Her yeni yarışta yeni bir heyecan dalgası, bitiminde yeni hüsranlar… Yeniden derin analizler, akıl yürütmeler, kritikler, yenilenen umutlar…. Sürekli bir kupon trafiği… Ganyan bayii de dükkânın hemen yanı zaten.

İçerisi henüz çok kalabalık değil ama ocakbaşında, barda ve masalarda oturanlar var. Masalar duvar kenarlarına sıralanmış ama dipdibe değil. Ortada geniş bir koridor oluşturulmuş. Zemin halı kaplı. Bir de asma katı var ama ihtiyaç olmadığı için kapalı.

Duvarlarda, büyük çerçeveler içinde renkli Osmanlı dönemi gravürleri asılı, sanırım yağlıboya. Aydınlatma duvardan endirekt beyaz ışık. Ortam loş.

Yaş almış iki garson, bütün masalara yetişiyor. Ben hariç herkesi tanıyor, bazılarıyla da şakalaşıyorlar. Düşünün, sipariş edilen fıstığı içinden yiyerek getirdi. Öyle samimi bir ortam.

Hizamdaki masada oturan beyefendi, gelen çeyrek limonu yeterli bulmayıp, “Al götür bunu, adam gibi limon getir” dedi oldukça sert bir dille. Aynı garson yarım limonu getirirken, “Parayla alıyoruz bunu. Her şey pahalı, sana limon mu yetiştireceğiz?” diye azarladı muhatabını. Kavga çıkacak gibi, endişeliyim… Müşteri bu kez, “Beyefendi burada dikilme, bizi mi........

© Diken