Meyhâne mukassî görünür taşradan amma

Bir başka ferah, başka letâfet var içinde Nedim

Sizce de Kurtuluş İstanbul’un özel semtlerinden biri değil mi? Her katmanında farklı hayatlar, kültürler, tarzlar var. Hele de iş yeme-içmeye gelince, bir lezzet merkezi. Semtin tarihine bakınca gayet normal tabii.

Eski adı Tatavla, Rumca at ahırı anlamına gelen ‘tavla‘dan türemiş. Yaklaşık 470 yıl önce kurulan semt, 1929 yılındaki büyük yangından sonra Kurtuluş ismini aldı. Bu yıllarda baskın Rum nüfusunun yanı sıra Ermeni ve Yahudiler de semtin gövdesini oluşturuyordu. 6-7 Eylül 1955’te gayrimüslimlere yönelik saldırılardan sonrası malûm, semtin demografisi değişti, Rum, Ermeni ve Yahudilerin yoğunluğu azaldı.

Bu trajediye rağmen çok kültürlülüğünü kısmen de olsa bugüne taşımış bir semt Kurtuluş. Meyhaneleri, halâ ayakta kalan mücevheratçı gibi şarküterileri, iddialı esnaf lokantaları, pastaneleri… Say sayabildiğin kadar.

Her mekânını iyi kötü bildiğimi düşündüğüm Kurtuluş’ta, adını ilk kez duyduğum bir meyhane Yenigün. Yeni açıldığından değil. Zira 1960’tan beri aynı yerde.

Sevgili dostum gazeteci-yazar Hüseyin Irmak önerdi. Son durakta, semtin dik yokuşlu sokaklarından Marsık’ta.

Hafta arası bir gün, erken akşam gidiyorum. Sokağın başlarında, bir apartmanın yarı bodrum girişinde… Perdeler sımsıkı kapalı, sadece camlı kapıdan içerisi görünüyor.

Selam verip patron masasının yanında bilgisayarına gömülmüş beyefendiye müsait masa soruyorum, mutfağı işaret ediyor. Ortada görevli yok. Girişin solunda ikinci sıradaki dört kişilik masada tek başına rakı içen beyefendi istediğim yere oturabileceğimi söylüyor; belli ki işleyişi bilecek kadar müdavimi. Yanındaki masaya çöküp komşu oluyorum. Mutfaktan çıkan aşçı önlüklü beyefendiye (sonradan Iraklı olduğunu öğreniyorum) bira ve fıstık sipariş ediyorum. Tabelanın kurumsal renginden bildiğimiz tek çeşit bira servis ediyorlar.

Fonda Havva Öğüt’ten ‘Deli Gibi Yüreğim Zorsun‘ çalıyor.

Girişin sağında patron masası, mutfak ile o masanın arasında da dörtlü iki masa var. Mutfağı geniş bir meze dolabı ayırıyor. Solda da tek kabinli alafranga tuvalet.

Girişin solunda bira kasaları, yanında ben, yanımdaki masada bana gönüllü teşrifatçılık yapan beyefendi Kamil Koç (ben de sordum, o değil), onun yanında hararetli bir muhabbet içindeki dört beş kişilik grup. Kulak misafiri olacak kadar zaman geçince anlıyorum ki ana konu at yarışları. Zaten duvardaki tek televizyon ekranında TJK TV kanalı açık. Neyse ki sessizde.

Şimdi Muhlis Akarsu’dan ‘Benim Yaradanım Sensin Sevdiğim‘i dinliyoruz.

Televizyonun yanında Mustafa Kemal Atatürk’ün halıya dokunmuş portresi (60 yıllıkmış), diğer tarafında tatlı su akvaryumu, meze dolabının üstündeki duvarda kabartma Osmanlı tuğrası, solunda yine halı dokuma gondollu bir Venedik görseli, diğer duvarda canlı renkleriyle iki keklik ve dağ evi posteri, çeşitli yerlerde de aslan, kuzu, kartal heykelcikleri var.

Taksim Trio&Ecem Erkek’ten ‘Nereden Bileceksiniz‘ çalıyor.

Biram bitince bir 35’lik rakı sipariş ediyorum. Siparişi patron........

© Diken