“Bıçağın ucundaydı insanların hafızası

İnsan unutandır

Ve insan unutulmaya mahkûm olandır

Tanrı şöyle derdi o zaman:

Ah!”

Didem Madak (Ah’lar Ağacı)

6 Şubat depremini yaşamış bir depremzedenin öfkesi ve umutsuzluğunu dile getirmek için söylediği şu “Suçlu biziz” ifadesi var ya, aslında hepimizi kapsamakta.

Bu isyan ve umutsuzluk, maden göçükleri, heyelanlar, seller, tren kazaları gibi hiç bitmeyen insan eliyle yaratılmış felaketleri yaşayanların tümü için geçerli ve suçlu da biziz. Unuttuğumuz kadar, göz yumduğumuz için de suçluyuz.

Çünkü bu felaketler ‘kader’ değil ve felaketler ardı ardına yaşanırken bu ülkede bunlara yol açanları durduracak gücü bulamıyor bu toplum.

En yenisini üç-dört gün önce yaşadık, Erzincan-İliç’te… İyi de onlar niye bunu yaşamak zorunda kalsın; niye onlar gibi binlerce insan çalıştığı yerde ölüme gitsin?

Niyesi belli; bu ülkede insanlar Tanrı’nın değil insanın gazabı nedeniyle –insanın açgözlülüğüne yöneticilerin göz yummasıyla- yaşıyor bu felaketleri.

Onların doymazlığı nedeniyle, insan gibi toprağımız, suyumuz da elden gitmekte.

Özetle, kasap mal, koyun can derdinde misali, hepimiz hem canımızın hem toprağımızın derdine düşmek durumundayız. Devletin kasaptan değil insandan yana olmasını sağlamak bu ülkede yaşayanlara düşmekte.

Deprem ülkesi olduğumuz iyi biliniyor; kaçını yaşamışız!… Uzmanlar yıllardır uyarılarını dile getirmekte ve alınacak önlemlerden söz etmekte.

1999’daki Gölcük depreminden sonra, Tanrı’nın değil insanların gazabına uğradığımız yeterince ortaya çıkmadı mı?

Çıkmamış ki ondan sonra da Bingöl, Van, İzmir, Elâzığ depremlerini yaşadık; binaların yerle bir olduğunu, insanların göçük altından kurtarılmaya çalışıldığını gördük.

Sonrasında da 6 Şubat 2023’teki büyük felaket geldi.

Sayılar malum. Ya sayılardan ötesi!…

Örneğin yaşanan kayıp, acı ve travmadan sonra gelen psikolojik çöküş!… İşler, evler, düzenler yok olmuşken, bombalanmış gibi görünen kentlerde çadırlar arasında hayata tutunmak!… Yoksunluklar gibi ‘Ne olacağız‘ kaygısının da büyüdüğü, ‘normal’in unutulduğu koşullarda kuyu gibi derinleşen çaresizlik!…

Yaşama tutunmaya çalışırken gördükleri ise kaçan müteahhitler, sorumluluk almayan yöneticiler, yerine gelmeyen ev vaatleri, az sayıda evin kurada tarikat reislerine çıkması…

Kısacası, “Suçlu biziz çünkü öldük” diye isyan etmekte haklılar ama bu isyan yetmez. Bu hikâyenin kurcalanacak yanı çok, görünenden ötesine gitmek de gerekmekte.

6 Şubat’ı anmak üzere binalardan kalan boşlukların arasında 04.17’de toplanan kalabalıkların ruh halini,........

© Diken