Bu bir şükran, övgü ve dostluk yazısı…

Üniversiteye dönüş yazısı değil. Onu yazmak için, sanırım, ruhen ve zihnen dönmek gerekiyor; bir mahkemenin verdiği ‘iade’ kararıyla olacak iş değil, dolayısıyla ‘iade’ üzerine bir şey yazmayacağım şimdilik, belki daha sonra, belki hiçbir zaman. Bildiğim, bugün içimden gelmediği ve bu halde, ‘içimin’ bir günahı yok.

Ayrıca, işe iadelerin gerçek bir anlam ifade edebilmesi, yıllardır en temel yurttaşlık-anayasal hakları gaspedilmiş herkesin o haklara kavuşmasıyla ve diğer rezaletlerin sona ermesiyle, ardından, sorumluların yargılanmasıyla mümkün. Şimdi, evet, yedi yılın sonunda, hiç olmazsa iyi bir şey oldu ve iyi habere hasret insanları mutlu etti, bu yeterli. Eğer sonraki aşamalarda, ileri derecede bağımsız yargıdan aksi yönde bir karar çıkmazsa, sivil ölüme mahkûm edildiği düşünülenlerden biri daha işine dönmüş olacak ve hiç kuşkusuz, ‘sonunu görene dek’ KHK’ler ile, hiç bitmeyen olağanüstü hâl hukukuyla mücadele(miz) devam edecek.

İade ile ilgili yazmak istediğim yalnızca bir cümle var: Atıldığımızda, benim ve meslektaşlarımın başı dikti, geçen zaman zarfında hiç eğilmedi, bundan sonra da eğilmeyecek. Bu işleri yapanlar, beş para etmez işbirlikçiler, gelecekte nasıl anılacaklarını, haklarında neler söylenip yazılacağını ve tarihe nasıl geçtiklerini düşünsün.

Geçtiğimiz yedi yıl boyunca destek olanları isim atlamadan anmam ve anlatmam mümkün değil. Eş, aile, dostlar, üyesi olmaktan gurur duyduğum sendikamız Eğitim Sen, karşılaşmasak da epostalarla sohbet ettiğim ve hiç yalnız bırakmayan zarif okurlar (Çorum’da yaşayan eczacı Adile Hanım ve İstanbul’da yaşayan ODTÜ’lü Mustafa Bey’i anmazsam olmaz), elbette Diken, bir süre çok zevk alarak yazdığım Gazete Duvar ve diğer herkes.

Ancak, bir mekânın ve o mekândaki insanların çok özel bir yeri var. Kadıköy Bahariye Caddesi’ne açılan şekilsiz bir sokağın hemen başında, şehre inatla ve her koşulda gülümseyen bir pasaj kapısı, üzerinde Moda Sahnesi yazıyor.

Atılınca İstanbul’a taşındım. Kararname aile birliğimizi sağladı, anlayacağınız! İstanbul’da doğup büyüdüm ama Ankara’da geçen otuz yılın ardından dönünce, ne yapacağımı şaşırdım. Bu yüzden, hiçbir şey yapmadım! Özel hayattaki gelişmeler, salgın, şu bu derken, yedi yılı, köşe minderi gibi, daha ziyade evde oturarak geçirdim. Şehirle ve hayatla en sıkı fıkı olduğum anlar, her gün iki saat süren yürüyüşlerdi. Anadolu yakasında, Üsküdar ve Kadıköy’e yürümek, ara sokaklarında dolaşmak çok zevkli. Kadıköy’de ilk zamanlarda, avukat-edebiyatçı Behçet Çelik ve avukat eşi Naime’nin bürosuna uğruyordum. Bir çay içmek için gidip iki-üç saat gevezelik ediyordum, bana çok iyi geliyordu orada olmak, Behçet ve Naime’yle sohbet. Sağolsunlar, çok iyi ev sahipliği yaptılar, gel gör ki salgın günleri sohbeti böldü.

Bir gün, Bahariye’de yürürken, benim gibi KHK’li bir akademisyen arkadaşım, Abdurrahman Aydın’la karşılaştım. Moda........

© Diken