15 Aralık Cuma günü bir konferanstaydım. İstanbul’da, Taksim’de İBB’nin açtığı Sevgi Soysal Kütüphanesi’nde. İBB’nin 2019’dan bugüne yaptığı çok iyi işlerden yalnızca biri, şehrin göbeğinde böyle bir kütüphane açmak. Salon doluydu, konferans akşama dek sürdü ve dinleyiciler saatler boyunca ayrılmadı. Yalnızca birbirinden özel konuşmacılar nedeniyle değil bana kalırsa, hiç kimse hocaları yalnız bırakmak istemedi ve hocalar da kendi düzenledikleri bir toplantıya ilk dakikasından itibaren sahip çıktı. Üniversitelerine, akademinin özerkliğine bunca zamandır nasıl sahip çıktılarsa öyle.

Önce üniversitede yapılacağı duyurulmuştu, bazı ihtilaflar nedeniyle Taksim’e alınmış. Muhtelif gerekçelerle ve o gerekçelerin neler olabileceğini, Boğaziçi hocalarının üç yıldır verdiği mücadeleyi takip eden herkes tahmin edebilir.

Boğaziçi’nin ‘karşı çıkan’ hocalarının tutumunu bugüne dek hiç kimse, hiçbir üniversite, hiçbir dönemde ‘sergilemedi’ Cumhuriyet tarihi boyunca. Bu bir ilk. Türkiye’deki diğer üniversitelerden ‘kurumsal’ destek görmediler. Bu bir ilk değil, ülkenin olağanı. Kuşkusuz yoruldular, buna mukabil vazgeçmediler.

Yinelemekte yarar var; ilk günden itibaren kendi alanlarına, okullarına, üniversitenin özerkliğine sahip çıkıyorlar. Üzerlerindeki baskı her geçen gün arttı, kamuoyunun ayrıntısından haberdar olmadığı sayısız soruşturma ve davayla yüz yüze kaldılar.

Ülkenin gözü önünde, dünya çapında eğitim veren bir kamu üniversitesi, orayı birinci sınıf yapan nitelikleri-özgül yanları bir bir halledilerek, bambaşka bir yere dönüştürülüyor. Akıl alır gibi........

© Diken