Bir günde gelinmedi bu duruma ve şu hâlde olunmasının başlıca sorumlularından biri, muhalefet. Yalnızca, dünya yıkılsa kendi konumunu sağlama almaya çalışan ve parti çıkarını ülke çıkarına üstün tutan profesyonel siyaset esnafı değil. Eleştiri ‘görevini’ önemsemeyenler, eleştirenleri eleştirenler, eleştiriyi düşmanlık gibi görenler, muhalefet her ne yapıyorsa orada bir hikmet arayanlar, muhalefetin işlevini ‘bir gün iktidar olma’ çabasıyla sınırlı bir faaliyet kabul edenler.

Her şey yurttaşın güzü önünde oldu ve olmaya devam ediyor. O her şey, muhalif siyasetçilerin tanıklığında ve katkısıyla yaşandı, yaşanmaya devam ediyor. Şu satırları okuyan kimi muhaliflerin, hâlâ, “Bak yine muhalefeti eleştiriyor” diyeceği bir aymazlık, yaşadığımız.

Türkiye hukuk-anayasa dışı karar ve uygulamalar yeni değil, Cumhuriyet’in tarihi kadar eski. Buna mukabil, hep daha ağırı, hep daha kötüsü oldu, olabilir. Çoğu zaman dillendirildiği gibi bir dip yok, en kötüsü yok; daha da kötüsü, daha da vahimi var. Ayrıca, biri için ‘dip’ olan, bir diğeri için ‘zafer’. Mesele dibe yol alındığını düşünenler ile zafer elde ettiğini düşünenler arasındaki siyasi ve hukuki mücadelede kimin ne yaptığı. Hâlihazırda, iktidar kanadının başarılı olduğu aşikâr. Bu başarının nihayetinde herkesin zararına olacağı, gerçeği değiştirmiyor. İşte o başarı, muhalefetin muhalefetsizliğiyle, iktidarın çizdiği sınırlar dışına pek az çıkabilmesiyle mümkün olabildi.

Kılıçdaroğlu, sosyal medya hesabından Anayasa’nın birinci maddesini paylaşıp Can Atalay’ın vekilliğinin düşürülmesini kınıyor. Sanki, anayasaya aykırı anayasa değişikliğine bile isteye destek vermemiş, siyasetçilerin göz göre göre cezaevine girmesine neden olmamış gibi. Sanki seçim sürecindeki tüm anayasa-yasa dışılıklara alt perdeden karşı gelip de ‘çıksın karşıma’ lüzumsuzluğuna meyletmemiş gibi. Sanki, barışçıl toplanma ve gösteri hakkını yurttaşa unutturmamış gibi. Sanki, 2017 sonrasında işlevi kalmamış bir parlamentoda vekilcilik oynanmasını izlememiş gibi.

Akşener, karara itiraz ederken, hâlâ ‘organlar arasındaki yetki krizinden’ söz edebiliyor, örneğin. Oysa ortada bir yetki krizi yok, anayasa hükümlerinin umursanmadığı gerçeğiyle karşı karşıyayız. Peki dokunulmazlıklar kaldırılırken neredeydiler, OHAL hukuku yerleşirken hangi itirazı yönelttiler? Kürt siyasi hareketi söz konusu olduğunda karşı çıkılmayan, görmezden gelinen hukuka aykırılıklar, bugün Kürt olmayanın kapısına dayandı, hep olduğu ve bundan sonra olacağı gibi.

Eski AKP’li siyasetçiler, 2017 değişikliği yapılırken farkında değil miydi tercih edilen siyasal rejimin. Üç-beş siyasetçi dışında kim yıllardır süregiden ve varılacak yeri haber veren onca gelişmeye gerekli tepkiyi verdi. Yeni CHP yönetimi, anayasa mitingini erteledi, sonra unutuldu. Unutturuldu. Meclis’te oturma eylemi........

© Diken