MURAT SEVİNÇ

“Ne kadar ilerici, ne kadar sağlam, ne kadar gerçekçi ve insancıl olursan ol, politikanın öyle küçük, pis, elinde olmadan uyulması zorunlu sinsi formülleri var ki, ne kadar direnirsen diren, onlara yine de bir yerde uyuyorsun… Bunun üstüne çıkabilmek için, politikacıdan daha fazla bir şey olmak gerek.” (Çetin Altan, Ben Milletvekili İken, 1971, Kaf Yayıncılık, s.111)

Son birkaç hafta…

Trafikte bir emekçi, motosikletli kurye, bir yabancı devlet cumhurbaşkanının oğlu tarafından öldürülüyor, önce ‘resmî’ palavralar, ardından kamera görüntüleriyle gerçeğin ortaya çıkması, muktedirler karşısında bir yurttaşın canının değersizliği, katilin elini kollaya sallayarak ülkeden ayrılışı… Rejimin adını koyan, son derece ürkütücü bir manzara. İçinde siyasetçi (ve bürokrat) olmadan yaşanması mümkün olmayan, bir ‘dönem’ hikâyesi.

İYİP’ten istifa eden bir milletvekilinin, seçimde, partisinin desteklediği Kılıçdaroğlu’na oy vermediğini ilan edişi, gülerek, mutlu bir ifadeyle. ‘Dönem’ hikâyesi 2.

Saadet Partili milletvekili kalp krizi geçirirken, yere düşmüşken, iktidar partisi sıralarından işitilen (tutanakta yer alan) “Allah’ın gazabı böyle olur” ifadesi. Hadi bu yanlışlıkla oldu diyelim. Milletvekili hastanede yaşam mücadelesi verirken, iktidar partisi vekillerinin TBMM bahçesinde ‘kebap partisi’ yapması. ‘Dönem’ hikâyesi 3.

Her gün benzer şeyler oluyor, birini konuşamadan diğeri, dört tarafı Anadolu irfanı ile çevrili toprağımızda. Tel tel dökülen ahali, siyasetçi, parti-devlet rejimi.

Beni daha çok muhalefetteki milletvekillerinin durumu ve meclisteki konumları/işlevleri ilgilendiriyor.

İlginç bir yer parlamento. Kendine özgü bir havası, cazip bir şeyler var. Cazibesi, kamuoyunda sıklıkla gündeme geldiği gibi yalnızca maaşın yüksekliğinden kaynaklanmıyor, çoğu şişman ve bıyıklı erkek o maaşa ihtiyaç duymayacak kadar varlıklı.

Az sayıda, hakikaten az sayıda milletvekilinin samimiyetle bir şeyler yapmaya çabaladığını, vekilliği kamusal yarar için istediğini biliyorum, biliyoruz, görüyoruz. Büyük oran ise şu ya da bu gerekçeyle ‘orada’ olmak istiyor ve bir kez girdikten sonra, eğer kendisini diğerlerinden ayırıp ‘kurtaracak’ bir niyeti ve birikimi yoksa, meclis müptelası haline geliyor. Yasama faaliyetine doğru dürüst katılmayan, en kritik oylamalardan dahi kaytaran bunca figürün tekrar tekrar vekil olmayı istemesinin nedeni, nedenleri var ve meclis performanslarına bakıldığında o gerekçenin salt yasama faaliyeti olmadığı ortada.

Hâlihazırdaki hükümet sisteminde iki seçimdir ‘azınlıkta kalan’........

© Diken