En başından ifade edeyim; herhangi bir dinî ya da seküler cemaatin ya da tarikatın müntesibi değilim.

Lakin bu, dinî tarikat ve cemaatlere yapılmaya çalışılan “nefret operasyonlarını” görmeme ya da objektif olarak değerlendirmeme, doğrularından istifade etmeme engel değildir; Hacı Bayram-ı Veli’den, Mevlâna Hazretlerinden, Nakşibendi’den ya da Sivâsî’den ve daha nicelerinden.

Onların olmadığı bir Türk İslam Tarihi düşünülebilir mi?

Yine tarihin her devrinde en önemli savaşların gerekçesinin çoğu zaman dinî karakterli oluşunu görmeme de engel değil.

Zira “Augustus eşiği”ne gelmiş bir devletin, imparatorluğa evrilebilmesi için yolunun mutlaka evrenselci bir din anlayışı ile kesişmiş olması bile dinin, devletlerin büyümesinde ne denli önemli bir motivasyon kaynağı olduğunu ortaya koymuştur.

Roma İmparatorluğu’nu, Selçuklu’yu, Osmanlı’yı büyüten en önemli güç kaynağının “din” olması gibi.

Herodot Tarihi’ni okuduğunuzda binlerce yıl önceki savaşların bile en önemli gerekçesinin “tanrılar adına” olduğunu çok açıkça görebilirsiniz; pagan karakterlerine rağmen.

Zira her kralın savaştan önce tapınaklara müracaat ederek tanrıların rızasının olup olmadığını öğrenmeleri bir mutat idi.

Dünyada bilinen ilk darbeci Akat Kralı Sargon bile, darbesinin gerekçesini “Tanrılar tarafından görevlendirildim.” şeklinde açıklamıştı.

Din, her dönemde kralların ya da imparatorların meşruiyetinin değişmeyen kaynağı........

© Diriliş Postası