Kovid-19 virüsü bir kısım insanın tat ve koku alma duyusuna zarar verdi. Kimileri için geçici bir kayıptan bahsedilirken bazıları için bu durum hasarlı ya da kalıcı hâle geldi. Ben de bu anlamda tat ve koku almada eskisine nazaran hassasiyet yitirenlerdenim.

Bunun virüse bağlı olarak gelişen ve beyin kökünde meydana gelen bir hasar olduğunu söyleyen uzmanlar var. Neticede fizyolojik bir etki-tepkiden söz ediliyor.

Tat ve kokunun insanı anılarına bağlayan muazzam bir tarafı var. Çocukluğunuzu ya da geçmişte en keyif aldığınız bir anı anlatırken sıklıkla tat ve kokuyu referans aldığınız cümleler kurarsınız. Çocuklukta yediğiniz sıcak ekmeğin tadı, yaz sıcağında içtiğiniz soğuk bir gazoz, anne kurabiyesinin bütün eve dağılan kokusu başlı başına geçmişinizin mutluluk sebebidir.

Okul sabahları, yeni yıkanmış yolların kokusuyla aklınıza gelir. Teneffüslerde açlığı bastıracak o simidin ilk lokması, çocukluk hafızanızdan silinmez.

Ne tatlı değil mi? Şimdi gerçeğe geri dönelim.

Bastırılabilecek bir açlık varsa aç kalmanın ne olduğu tam olarak bilinemez.

Bir çocuğun en çok özlediği şeyin “beyaz ekmek” olmasına ve bunun için ağlamasına şahitlik etmek bu çağda yaşamanın en ağır utançlarından biri değil midir?

Cennete gittiğinde, ilk ne isteyeceği sorulan Suriyeli bir çocuğun “ekmek”........

© Diriliş Postası