Yahudiler gelmeden çok önceleri Filistin denen bir vatan ve buranın yerlileri vardı. Köprünün altından çok sular geçti ama Filistin yurdu ve halkı pek değişmedi.

Nihayet Osmanlı’nın 1917’de Kudüs’ü terkinden sonra daha çok farklı ve renkli sular geçti. Bu fark, Sömürü Ajanı İngiliz Misyonerleriydi. Yani Son Haçlı Çözmesiydi.

Ümmet ise cephede değil, Cenevre Görüşme Masalarında kaybetmişti. Daha da elimi daha masadayken susmuştu!

Rengi allı pullu ama dünya değil yılan gibiydi. Yaklaşan yanar, okşayan sokulurdu. Sokulan susuyordu.

Ümmetin son şemsiyesi olan Osmanlıyı özellikle yaktı. Bu yangın yerinde bir ümmetin yüreği yandı. Yanmak sorun değildi.

Zaten; “Yanmaktır bizim kârımız,/ Mahveyleriz hep varımız/ Âşıklardır yarânımız/ Gelsin beraber yanalım!”

Cihad aşkıyla yanan koca bir Ümmet için elbette yenilgi yoktu. Tam da bu yüzden “Ya şehadet ya zafer” şiarını diriltecek kale ve mekteplerimiz hedef alındı.

Hilafet; Mekke, Medine ve Kudüs… Sömürgeci yılan, buraları soktu, zehirlerken susmuştuk.

Yılanın zehri derine işlemiş olmalı ki talan edilen kadim mirasımızı; “görüyor, anlıyor, biliyorduk” ancak bunu; “gösteremiyor, anlatamıyor, öğretemiyorduk!” Susuyorduk.

İstanbul’da yenilmiştik ama Kudüs’e doğru çekiliyorduk.

Çünkü Kudüs’e hâkim olan, Ümmete hatta dünyaya hâkim oluyordu.

1917’deki İngiliz işgali tam da buydu. Çağdaş küfür ve zulmün adı olan Avrupa Aydınlanmasıyla din ve değerlerin canına........

© Doğruhaber