Tevhidin son temsilcisi İslam Dünyası; 20. Yüzyıla bütün olumsuzlukları yaşayan bir mağlup olarak girdi. En başta hilafeti kaybettik. Karşı cephe her açıdan orantısız imkân ve kabiliyetlere sahip bir galip olarak girdi. Üstelik kadim küfür, zulm ve cahiliye kendisini kadim tevhid davasının en güzel değerler ve kavramlarıyla teçhiz etmiş Postmodern şekliyle sahadaydı.

Mesela Firavunların “Şüphesiz ben sizin en büyük ilahınızım” dayatmaları; Moğolların “..öldürmeye geliyorum” gibi kabalıklar artık bin bir cilveye, sayısız kisveye bürünmüştü. O köprülerin altından, gelişen eğitim ve sanayinin şaibelerine bulanmış çok sular akmış; akmaya da devam ediyordu. Amiyane tabirle bu hinlik bile değil hinoğluhinlikti.

İşte Müslüman coğrafyaların işgal edildiği zemin ve zaman böyleydi. Ümmetin dirilişini hazırlayacak kadroların iman, iz’an, feraset ve cesareti işte bu işgal zemininde şekillenecekti. Öyle de oldu.

Ümmet, 20. yüzyılın ilk elli yılını bu sancılarla geçirdi. Müslüman milyonları sevk ve idare edecek devlet aklı, İngiliz Derin Aklından ruhsat alan vesayetçilerle şekillenmekteydi.

Yerliler; mert meydanlarının mübarezelerinde kök söktürmüşlerdi ama maçın sonucu belliydi. Kaybetmiştik. Olan olmuştu. Yerliler kaybetmişti.

Yani İslam coğrafyasında sıkıntı yoktu çünkü EMANET artık emin ellerdeydi. Başka bir deyimle yavuz hırsız ev sahibini kovmuştu.

Gemilerle uzak diyarlardan Filistin’e göçmen olarak taşınan Siyonistler bile terör, suçlu ve günahkarları belirliyor; cezalardan ceza........

© Doğruhaber